8485 μέρες μετά.

..ή απλά 23 ετών. Ναι, τόσο είμαι (μη με ακούς που σου λέω 22 - αρχίζω την "αφαίρεση" από τώρα) και έως σήμερα έχω μια γεμάτη ζωή, θα έλεγα. Είναι όμως κρίμα που συχνά ξεχνάω πράγματα και καταστάσεις - πατάω DELETE και όλα φεύγουν. Καλά και κακά.

Υπόσχομαι αυτή τη φορά να μην ξεχάσω. Όχι σε εσένα, αλλά στον εαυτό μου. Γιατί άμα ξεχνάς είναι δυσκολότερο να μάθεις. (Ποιος είναι ο άλλος και ποιος ο καθρέπτης σου.) Άμα ξεχνάς δεν μπορείς παρά να μένεις χαμένος μέσα σε αναμνήσεις. Παραδίδεσαι στο ίδιο σου το εγώ.

- Τα είχα τελείως διαφορετικά στο μυαλό μου. Όλα. Ακόμα και αυτό το post.

- Τα φανταζόμουν αλλιώς και τελικά αλλιώς μου βγήκαν.

- Τα ήθελα όλα. Τα θέλω ενώ δεν έχω ήδη καταφέρει να θέλω τον εαυτό μου.

  "Πρέπει να έχεις για να μπορείς να δώσεις.."

Έκρηξη ---> από αυτές που δεν θες να βρίσκεσαι κοντά, μη σε πάρουν πάλι τα σκάγια. Σε καταλαβαίνω, αλλά πονάω. Σιωπηλά όπως πάντα - δεν αλλάζω και δεν ζητάω βοήθεια. Όχι, ακόμα.

Πόσο έχεις μεγαλώσει Σοκοφρέτα... Περνάει ένα φυλλάδιο από τα χέρια σου με Bold γράμματα που φωνάζουν πως Υπάρχουμε από το 1988. Απαπα, δεν σε πήραν και τα χρόνια, μη το διατυμπανίζεις.

(μιλώ στον εαυτό μου και σε αυτόν που το εμπνεύστηκε..)

Ένας άλλος κόσμος στην πλατεία Συντάγματος. Από τους "Αγανακτισμένους" πήγαμε στους άστεγους, που πήραν Level εν τάχει και μας έγιναν ΚΑΙ ερωτευμένοι. Άντε, έρχονται και τα κρύα, καιρός για τρία..

(δεν θέλω ούτε να το φανταστώ, "Η Τζούλια Συνταγματολόγος" :Ρ )

Σου είπα. Θυμάμαι.. Και θα είμαι εδώ γύρω, θα αγοράζω τα αγαπημένα μου πράγματα από τα πλέον αγαπημένα μου Kipa. Ελπίζω σε ένα από τα ταξίδια μου να σε πετύχω.
Να είσαι το ίδιο φωτεινός και ακόμα περισσότερο. Όμορφε άνθρωπε.

Κυρία στο Ταχυδρομείο στον Α.Δ. Μαυρισμένη - αλλά όχι από τα καλοκαιρινά μπάνια - με λερωμένα ρούχα και σπασμένο τακούνι - που παρόλα αυτά το περπατάει με πολύ χάρη. Το κερασάκι στην τούρτα ήταν τα μαχαίρια στην πλάτη της από κάποιες "ΚΥΡΊΕΣ" που την κοιτούσαν λες και είναι η βρόμικη σερβιέτα τους..

***

Ζούμε σε ζοφερές εποχές. Κυριαρχεί η αβεβαιότητα και η μιζέρια*. Όχι από εμάς αλλά από τους καθρέπτες μας - αυτούς που υποτίθεται πως μας εκπροσωπούν στα κοινοβούλια - κουραφέξαλα. Εικόνες που δεν θέλω να βλέπω. Κινούμενοι εφιάλτες - άνθρωποι που ζουν στο δικό τους εφιάλτη - χαμένοι πλέον - ίσως το ίδιο χαμένος και εσύ - σε έχουν ζαλίσει με τις ΜΑΛΑΚΊΕΣ τους. Θα είμαστε πολύ καλύτερα χωρίς αυτά. Πρώτος έλεγα πως αυτές οι κρίσεις είναι ευκαιρία γιατί σε κάνουν λίγο περισσότερο <<Άνθρωπο>>.

Τελικά διαψεύδω τον εαυτό μου.

Καλύτερα να περπατάς με σπασμένο τακούνι παρά με κουτσουρεμένα όνειρα.

Έχουμε τέρατα από πάνω μας. Πρόσεχε.