The Endless Tour

Όταν ήμουν μικρός, η γιαγιά μου με έμαθε να κάνω παζλ

Να βλέπω μια εικόνα και να την κάνω χίλια κομμάτια, τόσο που να μπορώ να αναγνωρίζω το κάθε ένα ξεχωριστά

Μεγάλο ταλέντο η γιαγιά, αναγνώριζε ταλέντα και τα μεγάλωνε / σημαντικός άνθρωπος

Η γιαγιά έκανε πολλά ταξίδια /
Κοσμοπολίτισσα με τα όλα της /
Το κόκκινο κραγιόν, μια σωστή κυρία

Τα ταξίδια /
Αυτές οι στιγμές που πατώ σε νέα γη και γεμίζει τα πνευμόνια μου αέρας ανακάλυψης!
Ταξιδιώτης, μέσα - έξω

Το 2019 έρχεται σε λίγες ώρες /
Πόσες όμορφες στιγμές η ζωή, τις ζω ξανά μέσα από το Blog μου /
Τόσες αναμνήσεις /

Η γιαγιά μου με έμαθε να κάνω παζλ και να αναζητώ συνεχώς την ανακάλυψη νέων πραγμάτων

Για αυτό και ήρθε η ώρα να σας πω αντίο από εδώ / είναι η τελευταία φορά που γράφω
Από εδώ.

Γιατι μαζί θα συνεχίσουμε το ταξίδι με το νέο μου Blog που θα ανοίξει με την αρχή του νέου χρόνου

Θα τα πούμε ξανά
Ο Φεγγαρογητεμένος

Τα Χρόνια Περνούν

Ή παίρνουν

Από μικρός αναρωτιόμουν ποια η διαφορά του περνώ και του παίρνω
Ήταν ο τόνος, ή μήπως η διαφορετική ορθογραφία;

Τα χρόνια περνούν λοιπόν
Και παίρνουν μακριά τον πόνο και τη μνήμη των ανθρώπων
Ίσως και όχι, ίσως η φάση είναι πάντα ένα ερώτημα
Φεύγει ποτέ η μνήμη;
Σε σκέφτομαι συνέχεια τελευταία, ήρθα και σε ''είδα"τις προάλλες / σε είδα να με σκέφτεσαι και εσύ

Υπάρχει κάτι που σου έχω στείλει / αλλά μετά από μια σειρά άτυχων γεγονότων το μήνυμα σου ήρθε μισό,

Νομίζω πως ήρθε η ώρα να το δεις ολόκληρο...

Γεια σου! Τι κάνεις;
Πάει καιρός που δεν έχουμε μιλήσει.
Ένα πρωινό είδα πως ένας A. είδε την φωτογραφία μου στο ινστα. Μου κόπηκαν τα πόδια, χάρηκα πολύ χωρίς απαραίτητα να ξέρω το γιατί.
Λίγες μέρες πριν γίνει αυτό σε σκεφτόμουν - κάτι που κάνω συχνά πυκνά και ας μην μιλάμε, πιστεύω πως υπάρχει μια ιδιαίτερη σύνδεση ανάμεσά μας και το καταλαβαίνεις. Όπως πιστεύω ότι το καταλαβαίνω και γω όταν με σκέφτεσαι εσύ.
Αυτές τις φευγαλέες στιγμές.

Θυμήθηκα..
Στιγμές, καλές και λιγότερο καλές. Θυμήθηκα το χαμόγελό σου και το ποσό σημαντικός υπήρξες για εμένα. Χωρίς ποτέ να σου δώσω να το καταλάβεις ή να στο πω. Το παιχνίδι με τον εγωισμό μου είχε περισσότερη πλάκα, να σε βλέπω να προσπαθείς να με καταλάβεις και να σε νιώθω να υποφέρεις.
Συγνώμη για τον φόβο που σου δημιούργησα. Τα αναπάντητα ερωτήματά σου και τις σιωπές μου. Με συγχωρείς για την επιπολαιότητά μου και το παιχνίδι με τα συναισθήματά σου. Συγνώμη για την απουσία μου όταν με χρειαζόσουν περισσότερο - εκείνες τις ημέρες μετά τον χωρισμό μας που εσύ περίμενες και ο εγωιστής γίγαντας δεν ερχόταν ποτέ.

Συγνώμη για ότι δεν έχω καταλάβει.
Ήσουν σημαντικός για εμένα. Είσαι σημαντικός. Υπάρχουν φορές που νιώθω πως θα σε πετύχω στον δρόμο και δεν θα ξέρω τι να σου πρωτοπώ. Υπάρχουν και άλλες που εύχομαι απλά να σε πετύχω στον δρόμο και να μην ξέρω τι να σου πω.

Σε νιώθω κοντά. Συγνώμη. Σ'αγαπώ παιδί.
Ελπίζω να περπατάς ακόμη με τα χέρια.

...
Αυτό είναι.
Ίσως κάποια στιγμή λάβω απάντησή σου.
Ίσως και όχι.
Ίσως ο χρόνος που περνά, να απομακρύνει και τους ανθρώπους.
Ίσως..

Δέκα

«Μου πήρε πολλά χρόνια να συγχωρήσω τον εαυτό μου. Να αποδεχτώ την κατάστασή μου με τον διαβήτη και τις αστοχίες με τα παιδιά του κυρίου Κάπα. Για να φτάσω στην αποδοχή του εαυτού και του παρελθόντος μου δοκίμασα διάφορους τρόπους. Προσπάθησα να ξεχάσω. Έφτιαξα έναν καινούριο κύκλο γύρω μου, μια καινούργια ιστορία για το τι έγινε πραγματικά. Έζησα για χρόνια σε έναν πλασματικό κόσμο, σε αυτόν ήμουν υγιής, μεγαλωμένος σε μια "κανονική" οικογένεια με όλες τις στιγμές του παρελθόντος μου σημεία μιας άλλης ζωής, ενός άλλου ατόμου. 

«Με τον καιρό το άτομο που είχα αφήσει στο σκοτάδι ζήτησε φως και διαφάνεια. Με κάλεσε να αποδεχτώ το παρελθόν μου, να διαγράψω για πάντα τον πλασματικό κόσμο μου και να αντικρίσω τις συνέπειες των πράξεών μου με ειλικρίνεια και σοβαρότητα. Σήμερα ένα μεγάλο κομμάτι της ιστορίας μου βρίσκεται στο φως ψάχνοντας λόγους και δίνοντας εξηγήσεις στα σημεία μου. 

«Είμαι λιγότερο χαμένος στην ιστορία μου. Τα νεκρά μου χρόνια μου απέδειξαν πως μόνο νεκρά δεν είναι. Είναι ζωντανά, υπάρχουν μέσα μου και όσα χρόνια και αν περάσουν ακόμα, θα είναι οι στιγμές που διαμόρφωσαν τον χαρακτήρα μου σήμερα και ένας οδηγός για το άγνωστο αύριο.»

Εννιά

«Το ίδιο βράδυ έκανα την πρώτη μου ινσουλίνη. Έκανα καιρό να συνέλθω, όλα είχαν αλλάξει σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα. Μέσα σε έναν χρόνο είχα χάσει την ηρεμία μου, τον κόσμο μου, την υγεία μου και την εμπιστοσύνη μου στην οικογένειά μου και στο σπίτι μου. Δεν ήθελα κανέναν γύρω μου, ήθελα να μείνω μόνος. Όταν έμενα τελικά μόνος μου, ανακάλυπτα πως δεν μπορούσα να διαχειριστώ τον ίδιο μου τον εαυτό. 

«Οι τύψεις μου, η κατάσταση της υγείας μου και η ανάγκη μου για αέρα με κράτησαν στο νοσοκομείο και εν συνεχεία στο σπίτι μου μέχρι τον Δεκέμβριο. Σε αυτό το χρόνο η σχέση μου με τη μαμά μου έγινε καλύτερη και κινήθηκε στα όρια του φυσιολογικού. Ένα σωρό διαφορετικοί άνθρωποι ήρθαν και με επισκέφθηκαν, η μεγαλύτερη έκπληξη όμως ήταν η επίσκεψη του πατέρα μου, που είχα να δω καιρό και δεν ήθελε να ακούει καν πως είμαι πλέον διαβητικός.

...

Οκτώ

«Δεν άργησαν πολύ να με ανακαλύψουν. Ήταν πριν το τέλος της τάξης όταν κατάλαβαν τι ακριβώς συμβαίνει. Το μυστικό μου είχε πονέσει αυτούς που προοριζόταν να πονέσει. Ο κύριος Κάπα είδε τη γη να χάνεται κάτω από τα πόδια του και κατάλαβε ότι ο πόλεμος που νόμισε πως είχε νικήσει δεν ήταν τίποτα άλλο από μια μάχη που έτυχε να βρίσκομαι σε υποδεέστερη θέση. Παρότι οι πράξεις μου ήταν ανήθικες και καταδικαστέες, έως σήμερα καμία κίνηση δεν έχει γίνει, ούτε από εμένα αλλά ούτε και από εκείνον για την επίλυση των γεγονότων. Πόνεσα σωματικά και ψυχικά για τις ενέργειές μου. 

«Με το τέλος του σχολείου έμαθα αυτό για το οποίο ήμουν ήδη ενημερωμένος. Είχα μείνει μετεξεταστέος στα αρχαία και τα μαθηματικά. Ξεκίνησα φροντιστήριο, μένοντας πλέον στο σπίτι της γιαγιάς μου. Έκανα να δω τη μαμά μου όλο το καλοκαίρι. Στο τέλος του καλοκαιριού, πέρα από την εσωτερική αλλαγή μου είχα πλέον αλλάξει και εξωτερικά. Είχα ψηλώσει απότομα, ήμουν ένας νέος γύρω στο 1.70, αδύνατος και αδύναμος. Έπινα πολλά νερά, γεγονός που είχε ξενίσει τη γιαγιά μου που ήταν νοσοκόμα. Έδωσα κανονικά τις εξετάσεις του Σεπτεμβρίου με θριαμβευτικά αποτελέσματα. Ο μέσος όρος των μαθημάτων που είχα κοπεί, από το 8 είχε ανέβει στο 18 και στα δύο. Ήμουν χαρούμενος με τον εαυτό μου, κάτι που δεν είχα νιώσει ξανά, ή που απλά δεν είχα νιώσει για πολύ καιρό.

«Ένα τηλεφώνημα τον Οκτώβριο θα άλλαζε τη ζωή μου για πάντα. Είχα επιστρέψει στο σπίτι μου, που τα πράγματα ήταν καλύτερα και παρότι ο κύριος Κάπα ήταν ακόμα μαζί μας είχε ηρεμήσει. Όταν γύρισα από τα Αγγλικά μου ένα μεσημέρι Σαββάτου, η μαμά μου με περίμενε σπίτι με τον μετρητή σακχάρου στο χέρι. Είχα μόλις φάει ένα κουλούρι σοκολάτα. Το τεστ έδειξε 300+. Όσα συνέβησαν από εκείνη τη στιγμή και έπειτα ήταν πέρα από κάθε φαντασία, πολύ πιο δύσκολα από ότι άλλο είχα αντιμετωπίσει τον προηγούμενο χρόνο. Πήγαμε στο σπίτι της γιαγιάς μου με τη μαμά μου σε κατάσταση αμόκ στην ιδέα του τι θα ακολουθήσει.. Η γιαγιά πρότεινε στη μαμά να πάρουμε το γιατρό και να περιμένουμε να δούμε πως θα συνεχιστεί η μέρα μου. Το ίδιο απόγευμα μπήκα στο νοσοκομείο με αρχή διαβητικής κετοξέωσης.

...

Εφτά

«Χτυπάς τα πόδια και την πλάτη, όταν δεν μπορείς να χτυπήσεις το κεφάλι. Ο κύριος Κάπα είχε δύο παιδιά. Ένα κορίτσι και ένα αγόρι. Το κορίτσι γύρω στα 8, το αγόρι στα 2. Πολύ καλά παιδιά που στο παρελθόν κάναμε παρέα, διαβάζαμε βιβλία μαζί και περνούσαμε όμορφα. Δεν ήθελα όμως να έρχονται στο σπίτι μου πια και να μοιράζομαι το δωμάτιό μου. Ερχόντουσαν και εγώ κοιτούσα πώς να φύγω, να πάω έξω έστω για μια βόλτα. Όταν μπορούσα έφευγα για το σπίτι της γιαγιάς μου. Τις φορές που έμενα μαζί τους, θα τους έκανα τη ζωή δύσκολη. Δεν ήμουν πια το παιδί που έκανε παρέα μαζί τους. Ήμουν μεγαλύτερος και μπορούσα να τα καλουπώσω και να τα χρησιμοποιήσω. Το "μίσος" μου για τον πατέρα τους είχε υπερκεράσει ότι καλό ένιωθα για τα δυό τους. Δεν ήταν ευχάριστος ο χρόνος που περνούσα μαζί τους και έπρεπε να το καταλάβουν. 

«Με τον ερχομό του νέου χρόνου τα πράγματα είχαν αλλάξει προς το καλύτερο. Αντί να κάνω τα γυμνάσια στο σπίτι, πήγαινα σε μια σχολή καράτε που πολύ μου άρεσε. Στο σχολείο τα πήγαινα καλύτερα, αν και δεν είχα αποφύγει την απειλή της μετεξέτασης. Οι βαθμοί του Μαρτίου έγιναν η αφορμή ενός νέου πιο δύσκολου κύκλου επεισοδίων στο σπίτι. Ήταν η πρώτη φορά που κάποιος με χτύπησε και η στιγμή που η αδερφή μου έφυγε από το σπίτι μετά από έναν τσακωμό με τον κύριο Κάπα. Η κατάσταση δυσκόλεψε και άλλο. Με σταμάτησαν από το καράτε που τόσο μου άρεσε, οι βίαιες στιγμές καθώς και οι παραβιάσεις του χώρου του δωματίου μου προς ανακάλυψη παράνομων – κατά την άποψη της μαμάς μου και του κυρίου Κάπα – αντικειμένων, έγιναν σχεδόν καθημερινό φαινόμενο. 

«Η δυσαρέσκειά μου σε αυτά ήταν πλέον έκδηλη. Στο σχολείο τα πήγαινα πολύ χειρότερα, οι σχέσεις μου με τους γύρω μου ανύπαρκτες, η υγεία μου καταστροφική και η προστασία από τους ανθρώπους που έπρεπε να με προστατεύσουν άφαντη. Αποδέκτες της δυσαρέσκειάς μου, πέρα από τον εαυτό μου, ήταν πάλι τα παιδιά του κυρίου Κάπα. Σήμερα, σκεφτόμενος τις αντιδράσεις μου δεν είμαι καθόλου περήφανος. Οι εναλλακτικές που έχω σήμερα ήταν τότε άγνωστες. Σκέφτομαι ότι θα μπορούσα να φύγω από το σπίτι.. Θα μπορούσα να κάνω ένα σωρό διαφορετικά πράγματα αλλά δεν τα επέλεξα, γιατί δεν τα ήξερα. Δεν τα έβλεπα.

...

Έξι

«Δεν με είχαν χτυπήσει ποτέ πριν και φοβόμουν. Οπότε θα έκανα οτιδήποτε για να το αποφύγω. Την Παρασκευή τη γλίτωσα τη φούστα, η συζήτηση πήρε πολύ χρόνο και πήγα κανονικά ντυμένος στα Αγγλικά. Το ίδιο βράδυ παρόλα αυτά τη φόρεσα, με αυτή έκανα τη γυμναστική στο σαλόνι και τους κύκλους γύρω από το τετράγωνο. Ήταν το βράδυ της αλλαγής μου. Είχα μισήσει δύο ανθρώπους. Ο ένας ήταν "καταδικασμένος" να τον μισώ για πάντα. Η μαμά μου, μέσα στην άγνοιά της ήταν χαρούμενη. Νόμισε πως οι στρατιωτικές μέθοδοι του κυρίου Κάπα φέρουν αποτέλεσμα. Ναι, το αντίθετο αποτέλεσμα.

«Την επομένη το πρωί είχα και πάλι Αγγλικά και αυτή τη φορά θα έπρεπε να βγω έξω με τη φούστα και να πάω κανονικότατα στα Αγγλικά μου. Δεν ξέρω ποιου ιδέα ήταν, αλλά για να είναι σίγουροι ότι θα πάω, θα με πήγαινε η μαμά μέχρι εκεί και μετά θα ερχόταν να με πάρει. Δεν ήθελα καθόλου όμως να πάω. Την ώρα που ήμασταν στο δρόμο με τη μαμά, μου είπε πως δεν θα με πάει στα Αγγλικά, και δεν πήγαμε. Δεν θυμάμαι που πήγαμε, η αρνητική ενέργεια που είχε συσσωρευτεί μέσα μου δεν μου άφηνε κανένα περιθώριο σκέψης, αντίδρασης.. δεν ήθελα τίποτα από αυτά. Ήθελα μια κανονική ζωή, όπως φαίνονταν οι ζωές των συμμαθητών μου. Ήθελα να πάω στο πάρκο και δεν μπορούσα. Ήθελα κάποιος να με καταλάβει και δεν υπήρχε κανείς. Η οικογένειά μου δεν ήξερε τίποτα από όσα συνέβαιναν στο σπίτι μου. Πολύ συχνά αναρωτιέμαι που ήταν η αδερφή μου.. δεν θυμάμαι. Ήμουν μόνος μου. Η ψυχολογία μου επιβαρυνόταν καθημερινά, και κάθε μέρα ξυπνούσε ένας χειρότερος άνθρωπος σα να βρισκόμουν μέσα σε μια μαθηματική πρόοδο. Η φούστα έμεινε τελικά επάνω μου για 5 μέρες, που στα μάτια μου έμοιασε με έναν αιώνα.

Πέντε

«Ήμουν απλά απροστάτευτος. Θυμάμαι πως δεν ήθελα καθόλου να πηγαίνω στο σπίτι μου. Από τη στιγμή που έμπαινα μέσα ξεκινούσε το καθημερινό μου μαρτύριο. Οι στιγμές που έφευγα από το σπίτι για να πάω στα Αγγλικά μου, ήταν οι πιο ωραίες. Αισθανόμουν υπέροχα, ξέγνοιαστος. Οι βαθμοί του τριμήνου έφεραν το τέλος, ακόμα και αυτών των λίγων χαλαρών στιγμών. Είχα δύο 8άρια. Το ένα στα αρχαία, το άλλο στα μαθηματικά. Στα Γαλλικά είχα 15. Μου είχε κάνει τεράστια εντύπωση.

«Η μαμά πήγε και πάλι στο σχολείο να δει τους καθηγητές. Η καθηγήτρια των αρχαίων και η καθηγήτρια των μαθηματικών ήταν αποφασισμένες να με αφήσουν μετεξεταστέο για να πάρω το μάθημά μου, και μάλλον καλώς έπραξαν, από τη πρώτη Γυμνασίου και μετά έγινα πολύ καλός στα αρχαία και τα μαθηματικά δεν μου προκαλούσαν πλέον ίκτερο. Η Γαλλικού είχε να πει πως η κατάσταση μου, η αρρώστια μου, δεν είχε βελτιωθεί. Το κλίμα στο σπίτι άλλαξε. Πολύ.

«Την ίδια μέρα αντιμετώπισα της συνέπειες μιας κατάστασης που δεν είχα επιλέξει. Γυρίζοντας σπίτι τα άκουσα για τους βαθμούς μου, τα άκουσα για το Game Boy, για τα Pokemon, για ότι με έκανε χαρούμενο, για ότι ενοχλούσε τους καθηγητές μου. Όλα αυτά θα έπρεπε να αλλάξουν. Μαζί με αυτά ο κύριος Κάπα είχε ακόμα μια φανταστική πρόταση. Ήταν Παρασκευή και στις 8 είχα Αγγλικά. Τι πιο καλό από το να πήγαινα εκεί με μια νέα ενδυματολογική πρόταση. Θα φορούσα φούστα, αφού ήμουν ομοφυλόφιλος δεν θα είχα πρόβλημα να πάω ντυμένος έτσι, πρέπει να σκέφθηκε. Στη θέση του, πρέπει να είχε συμπεριλάβει και τις ανασκαφές μου στο πορτοφόλι του. Σε περίπτωση που είχα αντιρρήσεις, η λύση ήταν μια. Θα έτρωγα ξύλο.

...

Τέσσερα

«Γυρίζοντας σπίτι έκανα αυτό που έκανα πάντα, άκουσα τα μηνύματα στον τηλεφωνητή. Γεια σας, είμαι η καθηγήτρια Τάδε, μαθηματικός. Θα ήθελα να έρθετε από το σχολείο να μιλήσουμε για την επίδοση του παιδιού σας. Αυτό, δεν μπορούσα με τίποτα να το κρύψω. Αν το διέγραφα και η μαμά δεν πήγαινε στο σχολείο θα την έπαιρναν στο κινητό. Την είχα βαμμένη όπως και να έχει. Προσπάθησα, μέσα στην κακοτυχία μου να δω τα καλά. Θα έπαιρνα πίσω το Game Boy μου. Η μαμά δε θα είχε χρόνο για κατσάδες μετά το σχολείο οπότε στην καλύτερη θα το έκρυβε κάπου και εγώ θα γινόμουν ένας νέος Χριστόφορος Κολόμβος στην αναζήτηση για τη μεγάλη ανακάλυψη της κρυψώνας του.

«Στις ξένες γλώσσες είχα μεγάλο ταλέντο. Όλοι μου έλεγαν πόσο καλός είμαι και πόσο κακός είμαι σε όλα τα υπόλοιπα. Τα Γαλλικά δεν ήταν η αγαπημένη μου γλώσσα, παρόλα αυτά τα κατάφερνα πολύ καλά στο να προφέρω τις λέξεις και ήμουν εν γένει ένας καλός μαθητής. Η καθηγήτρια των Γαλλικών όμως, στο τουρ που έκανε η μαμά μου στο σχολείο, είχε άλλα πράγματα να θέσει στο τραπέζι της συζήτησης.

«Έμαθα τα νέα όταν έφτασα σπίτι το ίδιο απόγευμα. Ξεκινάς γυμναστική ήταν τα λόγια της μαμάς μου. Μέσα στο σπίτι. Με τον κύριο Κάπα. Γιατί; Η καθηγήτρια Γαλλικών μου της είχε πει ότι είμαι Gay και ότι πρέπει να κάνει κάτι να το αλλάξει. Το είχε χοντρύνει και άλλο όμως η μαντάμ. Της είχε δώσει συγκεκριμένες εργασίες για εμένα. Να ξεκινήσω γυμναστική ήταν το πρώτο. Το δεύτερο ήταν να πάω σε ψυχολόγο, καθώς αυτό που είχα κατά τη γνώμη της, ήταν μια ανίατη νόσος που θέλει οπωσδήποτε επίβλεψη ειδικού. Ως και έγιναν τα πράγματα. Εγώ, ήμουν ανήλικος, δεν είχα δικαίωμα συν-απόφασης σε όλα αυτά, ήμουν καταδικασμένος να πηγαίνω σε μια κυρία που δεν ήθελα καθόλου, να τρώω ένα δίωρο στο νερό κάνοντας γυμναστική πάνω σε μια πετσέτα στο σαλόνι, να κάνω 10 φορές το τετράγωνο τρέχοντας με τη μαμά στο μπαλκόνι να ελέγχει την επίδοσή μου, και να παρακολουθώ το μάθημα της καθηγήτριας που τα είχε προκαλέσει όλα αυτά με ευχαρίστηση, καθώς για εκείνη εγώ δεν ήξερα τίποτα.

...

Τρία

«Σε επαναφέρω. Όπως σου είπα θα πήγαινα Γυμνάσιο. Ήμουν ένα παχουλό παιδάκι. Τις περισσότερες φορές στο Δημοτικό με φώναζαν Αδερφή, όταν βαριόντουσαν θα με φώναζαν χοντρό, ή το παιδί που μιλάει με τα αδέσποτα. Ήμουν ένα μάλλον μοναχικό παιδάκι, χαμένος στον κόσμο μου, περιθωριοποιημένος αλλά πολύ δημοφιλής συνάμα. Μια αντίθεση που ποτέ δεν κατάλαβα. Ήμουν πολύ εξοικειωμένος με τους χαρακτηρισμούς, σε σημείο να μην με ενοχλεί καθόλου. Η αλλαγή ήρθε γρήγορα, από τις πρώτες μέρες στο νέο σχολείο. Δεν άντεχα πλέον να ακούω τους άλλους να με φωνάζουν όπως εκείνοι θέλουν. Δεν άντεχα όμως να κόψω ούτε τη μάσα. Σε κάθε διάλειμμα θα έτρωγα και κάτι, φουσκώνοντας τους λογαριασμούς μου με το κυλικείο του σχολείου. Είχε αλλάξει όμως άρδην η κατάσταση - ενώ παλιά η μαμά θα πλήρωνε τα φαγητά μου πλέον δεν είχε χρόνο για να έρθει στο σχολείο. Το ποσό ανέβαινε, εγώ πεινούσα, το κυλικείο δεν μου έδινε πια να φάω. Έπρεπε να βρω λεφτά και το χαρτζιλίκι της γιαγιάς δεν μου έφτανε καθόλου. Έτσι άρχισα να κάνω ανασκαφές σε κουμπαράδες και σε ξένα πορτοφόλια. Αρχικά της μαμάς μου, μου είχε δώσει την άδεια να παίρνω λεφτά από το πορτοφόλι της. Το ποσό με τον καιρό ανέβαινε. Το πορτοφόλι της μαμάς άδειαζε, οπότε ξεκίνησα με το πορτοφόλι του κυρίου Κάπα. Ήταν σαν να είχα πάρει άδεια για όσα πορτοφόλια υπήρχαν στο σπίτι. Πορτοφόλια που ήταν πάντα γεμάτα να ικανοποιήσουν το στομάχι μου και τις αλόγιστες αγορές μου. 

«Ήταν ένα Game Boy ο λόγος επίσκεψης της μαμάς στο νέο σχολείο. Την ώρα που οι άλλοι έκαναν μαθηματικά εγώ προσπαθούσα να πιάσω ένα Pokemon. Δεν μπορούσα να το πιάσω με τίποτα! Τελικά όμως το τσάκωσα και από τον ενθουσιασμό μου έβγαλα ένα επιφώνημα ικανοποίησης. Λίγο ήξερα ότι η μαθηματικός ήταν πάνω από κεφάλι μου όπου με ένα σάλτο μορτάλε μπαίνει ανάμεσα σε εμένα και το Game Boy μου. Μου το παίρνει πριν προλάβω να κάνω save και το κλείνει. Η συνέχεια με βρίσκει στο γραφείο του διευθυντή να εξηγούμαι για το Pokemon που δεν μπορούσα να πιάσω και για την παρακώλυση του μαθήματος..

...

Δύο

«Η μαμά μου δεν ήταν η κλασική μαμά. Έφευγε για δουλειά νωρίς το πρωί, γυρνούσε αργά το μεσημέρι πάντα μέσα στα νεύρα γιατί η δουλειά της την κούραζε πολύ. Προσπαθούσε, ίσως όχι με τους καταλληλότερους τρόπους, να μας μεγαλώσει σωστά εμένα και την αδερφή μου. Ότι πρόβλημα υπήρχε καθόμασταν και το λύναμε. Ή έτσι νομίζαμε. Η συζήτηση θα ξεκινούσε με τους καλύτερους όρους, ο καθένας θα είχε τον χρόνο του να εκφραστεί και να μοιραστεί αυτά που θέλει. Η κατάληξη της συζήτησης όμως θα είχε πάντα ένα κοινό χαρακτήρα. Η μαμά θα βρισκόταν σε στιγμή αμηχανίας, που από τη δική της σκοπιά θα όριζε έναν άνθρωπο αμυνόμενο.. Έκανα τρείς δουλειές για να σας μεγαλώσω.. και φωνές. Πολλές φωνές. Σαν να μας μαλώνει για το έργο που όφειλε να κάνει. Για αυτό που οφείλει κάθε γονιός να κάνει όταν παίρνει τη μεγάλη απόφαση. Να μεγαλώσει τα παιδιά του, με ότι συνέπειες μπορεί να φέρει αυτό στην προσωπική του ζωή. Σήμερα σκεφτόμενος αυτά παραδέχομαι πως δεν είμαστε όλοι φτιαγμένοι για να γίνουμε γονείς. Ακόμα όμως και εάν είμαστε, δε σημαίνει πως ο χρόνος ανάγεται ως ο καλύτερος μας σύμμαχος. Η μαμά μου ήταν ελεύθερο πνεύμα, ήθελε να φύγει από το σπίτι της, ο γάμος ήταν μια επιλογή διαθέσιμη. Η αδερφή μου στην κοιλιά της και πάμε. Μετά από 3 – 4 χρόνια ο κακός της σύμμαχος, ο χρόνος, θα έληγε το συμβόλαιο της με τον πατέρα μου. Ήμουν 2 χρονών και δε θυμάμαι καταστάσεις.

«Είμαι όμως σίγουρος για κάτι. Οι φωνές που άκουσα στο σπίτι μου εκείνη την εποχή είναι ο λόγος που δεν μπορώ τις φωνές σήμερα. Όταν κάποιος φωνάζει ή όταν εγώ φωνάζω όλα σκοτεινιάζουν. Θολώνω.

«Έκανα να δω τον πατέρα μου πολλά χρόνια. Τον έβλεπα μέσα σε πλαίσιο, της μίας ώρας ας πούμε. Για εμένα πατέρας μου ήταν ο θείος μου. Μητέρα μου κυρίως η αδερφή μου, οι γιαγιάδες μου, και λιγότερο η μαμά μου. Η σχέση μου με τους γονείς μου από τότε είναι καλύτερη, μπορώ και τους καταλαβαίνω. Χωρίς να σημαίνει όμως ότι αποδέχομαι το γεγονός ότι έβαλαν τους εγωισμούς τους και το αγεφύρωτο των σχέσεών τους πάνω από εμάς.

...

Ένα

- Δεν ξέρω. Είμαι εγώ το πρόβλημα; Θυμάμαι ήμουν ένα ανήσυχο παιδί, μεγάλωσα και έγινα ένας παράξενος έφηβος. Σήμερα είμαι απλά χαμένος. Στο παρελθόν μου. *

- Τι είναι αυτό που σε βασανίζει; Αυτά που αντιμετωπίζεις σήμερα είναι σημεία του παρελθόντος που δεν έχεις λύσει. Τι είναι αυτό που κυριαρχεί στη σκέψη σου;

- Μια κατάσταση. Που θέλω να ξεχάσω. Κατανάλωσα τρομερή ενέργεια να ξεχάσω. Αλλά δεν έφυγε ποτέ. Ότι έχω καταφέρει, ότι έχω αφήσει πίσω μου, ότι πρόκειται να κάνω στη ζωή μου ανάγεται σε αυτή την κατάσταση. Τα αναγνωρίζω, γνωρίζω τους λόγους των πράξεών μου. Όμως, για εμένα τα εφηβικά μου χρόνια θα είναι για πάντα νεκρά. Οι στιγμές που έζησα κατά τη διάρκειά τους δεν είναι ευχάριστες. Ένιωσα βιασμένος, πολλές φορές. Από τους δασκάλους μου, από την οικογένειά μου, από εμένα τον ίδιο. *

- Θέλεις να μου πεις τι έγινε;                 

«Ήμουν 11 χρονών. Τελείωνα το Δημοτικό και θα πήγαινα στο Γυμνάσιο. Δεν ήμουν ποτέ καλός μαθητής, δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ απολύτως σε αυτό που διαβάζω και οι άλλοι δεν ήθελαν να το καταλάβουν. Έκαναν πως δεν υπάρχει. Μια συζήτηση ξεκίνησε τα Χριστούγεννα της ΣΤ’ Δημοτικού για το τι θα κάνω στη ζωή μου. Ήμουν τόσο μικρός και όλοι επέμεναν να αποφασίσω, μέσα σε ένα βράδυ. Όλοι τους ήταν εκεί και άκουγαν από τη μαμά μου το πόσο κακός μαθητής είμαι και ότι σκέφτεται να με στείλει σε Επαγγελματικό Λύκειο μετά το Γυμνάσιο. Η ίδια συζήτηση επαναλήφθηκε πολύ καιρό μετά, όταν τελείωνα το Γυμνάσιο. Λίγο όμως ήξερα πως η στιγμή της επανάληψης δεν θα με έφερνε στην ίδια δύσκολη θέση, είχα αλλάξει πολύ. Δεν θα ήμουν ποτέ πια το παιδί της ΣΤ’ Δημοτικού.

«Η μαμά είχε έναν νέο άνθρωπο στη ζωή της. Τον κύριο Κάπα. Δεν θυμάμαι, δεν πρέπει όμως ποτέ να τον συμπάθησα. Ίσως έφταιγε το παρουσιαστικό του, μεγαλόσωμος και εγώ ένα παιδί – γύρω στο 1,50 – μου έριχνε 10 κεφάλια. Ή έτσι νόμιζα. Δεν ήταν μόνο αυτό. Ήταν και ο χαρακτήρας του, τα νεύρα του, η προσωπική του ιστορία που με ξένιζε, η δουλειά του. Όλα. Όχι, δεν τον συμπάθησα ποτέ. Πάντα μου καθότανε στο στομάχι.

...

Το Δωμάτιο

παίρνω μια βαθιά ανάσα / προχωρώ / φτάνω έξω από την πόρτα του δωματίου σου / έχω πάρει ήδη την απόφασή μου

το σκηνικό είναι το ίδιο / πλησιάζω κοντά και σε ακούω που φωνάζεις / τρέχεις / έχω τόσα χρόνια να σε δω / πρέπει να'ναι από τότε που σε έκλεισα σε αυτό το δωμάτιο / προσπαθούσα να σε απομονώσω

σήμερα θέλω όσο τίποτα άλλο να σε δω / να δω τι είναι μέσα σε αυτό το δωμάτιο που σε τρομάζει / τι είναι αυτό που μας * τρομάζει

- Φεγγαρογητεμένε! * σου φώναξα

ξαφνική σιωπή / δεν τρέχεις / ούτε φωνάζεις / το χέρι μου αγγίζει το πόμολο της πόρτας σου / η σιωπή μετατρέπεται σε θόρυβο

ανοίγω την πόρτα / τόσο ώστε να μπορώ να διακρίνω τι υπάρχει μέσα / ένα σκοτεινό δωμάτιο βρίσκεται μπροστά μου / μια λάμπα στα δεξιά μου με βοηθά να διακρίνω τις σκιές / δεν είσαι πουθενά / ή έτσι νομίζω..

- Είμαι εδώ / που βρίσκεσαι; *

ξέρω πως με ακούς / μπαίνω στο δωμάτιο / ο θόρυβος, πιο δυνατός / νομίζω θα μου σπάσει τα τύμπανα / η πόρτα ανοιχτή / αν θες μπορείς να φύγεις / δεν θέλω άλλα δεσμά να σου βάλω

παίρνω την λάμπα και προχωρώ / ξεκινάω κάνοντας το δωμάτιο γύρω - γύρω / μοιάζει με αυτό που είχα μικρός / μόνη διαφορά ότι τότε είχε άπλετο φως / είναι σκοτεινό με τη μόνη λάμπα που βρίσκεται στα χέρια μου, να δίνει μια απόκοσμη λάμψη

βλέπω τους τοίχους / δύο κάδρα βρίσκονται εκεί / είναι τα ίδια κάδρα με τότε / απεικονίζουν δύο μικρά παιδιά / θυμάμαι που τα κοιτούσα με τις ώρες / το ένα από το Παρίσι / το άλλο από το Λονδίνο / ήταν τα μέρη που ήθελα να πάω / μέχρι σήμερα ενώ έχω πάει σε πολλά μέρη, δεν έχω ακόμα πάει ούτε στο Παρίσι, μήτε στο Λονδίνο

το γραφείο μου βρίσκεται μπροστά μου / ένα μισοτελειωμένο παζλ και ένα ποτήρι πολυκαιρισμένο νερό δείχνει το πόσο απότομα έφυγα από αυτή την κατάσταση / δίπλα στο γραφείο, το παράθυρο / είναι χτισμένο, στην προσπάθειά μου να σε κλείσω για πάντα έχτισα ένα σωρό τοίχους / μα που είσαι όμως τώρα; / σε άκουγα να φωνάζεις και να τρέχεις / που βρίσκεσαι;

- Η ντουλάπα είναι η μυστική σου κρυψώνα; *

ναι, αυτή πρέπει να είναι / θυμάμαι που όταν αισθανόμουν ευάλωτος κλεινόμουν μέσα της και μιλούσα στον εαυτό μου / τον καθησύχαζα / είχα βρει τρόπο να κλειδώνομαι μέσα αλλά παράλληλα να μπορώ να βγαίνω όταν θέλω

την ξεκλειδώνω και σε ακούω που κλαις / είσαι μέσα της / τα παιδικά μου ρούχα εμφανίζονται μπροστά στα μάτια μου / αφήνω την λάμπα κάτω και κοιτάζω μέσα / κάθεσαι στη γωνία / διπλωμένος στα δύο

- Φεγγαρογητεμένε; / κοίταξέ με / δεν θέλω το κακό σου / δες / μπήκα στο δωμάτιο που μας τρομάζει! *

κάθομαι δίπλα σου / η ντουλάπα δεν είναι πια άνετη κρυψώνα για το μέγεθός μου / σε κοιτάζω / είσαι τόσο όμορφος / έχεις μια λάμψη, το ίδιο απόκοσμο φως που έχει το δωμάτιο στην παρουσία της λάμπας / αποφεύγεις να με κοιτάξεις / όμως δεν είσαι σκυφτός / έρχομαι κοντά / σε αγκαλιάζω / είσαι μικρόσωμος / πετάγεσαι, αλλά δεν φεύγεις

- Έλα να βγούμε έξω από τη ντουλάπα / δεν είναι πολύ όμορφα εδώ / το δωμάτιο είναι δικό σου / ολόκληρο / τους τοίχους θα ρίξω και την πόρτα θα αφήσω για πάντα ανοιχτή / μη φοβάσαι / το δωμάτιο έξω είναι ασφαλές / έλα.. *

είσαι στην αγκαλιά μου / δεν κλαις / σηκώνομαι / βγαίνουμε αγκαλιά έξω από την ντουλάπα / μαζί

η λάμπα αστράφτει και γεμίζει το δωμάτιο με φως / είμαστε μόνοι

- Άνοιξε τα μάτια σου / δεν υπάρχει τίποτα να φοβηθείς εδώ / είμαστε μόνοι μας / κοίταξε πόσο φως! *

ανοίγεις τα μάτια σου και κοιτάς γύρω / το φως πρέπει να σε τυφλώνει / ναι, το ξέρω / έχεις πολύ καιρό να δεις το δωμάτιο φωτεινό / είσαι τόσο όμορφος * / σε κατεβάζω από τα χέρια μου και στέκεσαι ακίνητος / επεξεργάζεσαι τον κόσμο γύρω σου / τα παιδικά σου μάτια λάμπουν / είναι η σειρά μου να βάλω τα κλάματα / προχωράς και πηγαίνεις προς το παζλ / πόσο καιρό ήθελες να το τελειώσεις άραγε;

πηγαίνω στο παράθυρο / ο τοίχος δεν υπάρχει πια / κοιτάζω έξω / η θέα του μπαλκονιού με γυρίζει στο σήμερα

Constantine Belias

- Έχω αφήσει την πόρτα σου ανοιχτή / το δωμάτιό σου γέμισε με φως / τώρα τίποτα δεν θα σε τρομάξει *

Τρέχεις *

Γιατί τρέχεις; που θέλεις να φτάσεις;

Πόσα χάνεις στο δρόμο σου;

Δεν προλαβαίνεις να δεις, να νιώσεις / τρέχεις
Σου είπαν πως πρέπει να ζεις κάθε μέρα σαν να'ναι η τελευταία και συ το έκανες κανόνα / χάνεις χρόνο εμπλουτίζοντας τους νόμους σου, μα δεν ζεις έτσι

Με θυμάσαι, θυμάσαι όσα περάσαμε μαζί, πες μου, που είσαι σήμερα; / δεν είσαι χαμένος! / να αποφασίσεις / να επιμείνεις / να υπομείνεις

Ο δρόμος σου είναι αυτός που είναι / και "τρέχεις" προσεκτικά, μα γιατί;
Τις λακούβες τις προκάλεσες εσύ, με τη κακή συντήρηση / ξέρεις που βρίσκονται /
Τα εμπόδια / προσπέρασέ τα
Πήγαινε περπατώντας, μη τρέχεις, σ'ακολουθώ όπου και να'σαι

δες που βρίσκεσαι / στόχευσε εκεί που θέλεις να φτάσεις, χωρίς περιορισμό / ανακάλυψε νέους δρόμους και αφέσου στη μαγεία του αγνώστου

Η σκοτεινή πλευρά του πλανήτη μας ήταν η αρχή / υπάρχουν ένας σωρός ακόμα πλανήτες να γνωρίσεις


Βάλε τα σπορτέξ σου και πάμε για περπάτημα μαζί / πάρε το χρόνο σου / περπατώ πίσω σου / θέλω μόνο να έρθω δίπλα σου *

Κατανόηση *

Φεγγαρογητεμένε /
καταλαβαίνω, είσαι το παιδί που εχω μέσα μου / θέλω να σε προστατεύσω /
/ ναι στο παρελθόν μας φέρθηκαν περίεργα / πόσο χάνουμε το σήμερα; /
/ καταλαβαίνω πως νιώθεις / είμαι εσύ
όταν είμαστε μαζί είμαστε πολύ όμορφοι
/ όσα ζητάς θα έρθουν
/ όλα τα κομμάτια σου θέλω να γνωρίσω /
/ είμαι εσύ /

Omnis Novum Principio Finem *

γύρισα σπίτι και βρήκα το φως του δωματίου μου ανοιχτό / "βρε λες να το ξέχασα;" ρώτησε μια φωνούλα μέσα μου / "μπα, δεν νομίζω!" απάντησε γρήγορα / κάτι άλλο θα είναι, αποκλείεται να έγινα τόσο ξεχασιάρης..

κάθισα στο κρεβάτι μου και ενώ γύρω μου έκανε κρύο εγώ αισθανόμουν σαν να είμαι μέσα σε γυάλα / πανικοβλήθηκα / τι θα γίνει αν δεν μπορώ να αναπνεύσω; / ήμουν στο τσακ να πάθω κρίση πανικού όταν ένα χέρι ακούμπησε στον ώμο μου

- Γεια σου Φεγγαρογητεμένε! μου είπες

- Ω, εσύ! Το ήξερα πως αποκλείεται να έχω ξεχάσει ανοιχτό το φως.. *

- Χα! και όμως. Το είχες ξεχάσει! Έχεις γίνει πολύ ξεχασιάρης τελευταία..!

- Κόψε. Δεν έχω όρεξη. Τι σε φέρνει από τα μέρη μας; *

- Το βλέπω.. Να, ήρθα να δω πως είσαι. Έχουμε καιρό να τα πούμε.

- Ναι. *

η αλήθεια είναι πως σου κρατούσα μούτρα / εντάξει, ξέρω πως έχεις ένα σωρό δουλειές / αλλά πέρνα καμιά φορά και από εδώ να βλέπεις πως τα πάμε / ή τέλος πάντων πάρε ένα μαραφέτι βρε αδερφέ μου, να σε βρίσκουμε!

- Λοιπόν; Πως είσαι; με ρώτησες και πάλι

- Ε, υπήρξα και καλύτερα. Στην υγεία μου καλά.. εεε βασικά.. έχω κάτι προβλήματα με το δέρμα μου, αλλά θα φτιάξουν.. κάνω μια ισχυρή θεραπεία τώρα και η γιατρός είναι καθησυχαστική. *

- Πότε θα την δεις πάλι;

- Την Παρασκευή. Εσύ πως τα πας; *

- Καλά, ξέρεις δουλειές και αναδουλειές. Τελειώνει ο χρόνος μου εδώ - θα πρέπει σύντομα να γυρίσω πίσω.

κάθισες στο κρεβάτι δίπλα μου / όση ώρα μιλούσαμε το κεφάλι μου σκυφτό / δεν είχα προσέξει πως φοράς ένα υπέροχο λευκό κασκόλ / "θα στο κλέψω" είπε η φωνούλα μέσα μου / ανακάθισες και ήρθες κοντά μου

- Με άκουσες; ρώτησες

- Ναι, αλλά τι θες να πω; Θα ξαναγυρίσεις έτσι δεν είναι; *

- Ναι, μα δεν θα φύγω εντελώς. Είμαι εδώ τόσο καιρό και για να πω την αλήθεια συνήθισα πολύ τον κόσμο σας. Οπότε θα αφήσω μερικά αντικείμενα εδώ - σαν πύλες - για να μπορώ να σε επισκέπτομαι συχνά

- Ξέρεις τι θέλω; * σε διέκοψα

- Τι;

- Αυτό το λευκό κασκόλ! *

- Πάντα ήθελες τα πιο μικρά και πιο ασήμαντα πράγματα Φεγγαρογητεμένε μου..

το ξέδεσες αργά από το λαιμό σου σα να ήταν οικογενειακό κειμήλιο / "το ήξερα πως δεν είναι ένα απλό κασκόλ" είπε η φωνούλα μέσα μου / κάτω από αυτό φορούσες το έμβλημα της οικογένειάς μας - το μισοφέγγαρο / δεν έχω καταφέρει να αποκτήσω ένα μέχρι τώρα και ζηλεύω πολύ / ένας μαγικός θρύλος λέει πως μόνο όσοι είναι πολύ γενναίοι και έχουν πατήσει στη σκοτεινή πλευρά του "πλανήτη" μας μπορούν να αποκτήσουν ένα τέτοιο..

- Λοιπόν Φεγγαρογητεμένε όπως είπαμε θα αφήσω ένα δύο πράγματα μέσα στο σπίτι σου πριν φύγω για να μπορείς να με καλείς, αλλά και για να σε επισκέπτομαι εύκολα.

- Αμέ! Θα περιμένω νέα σου! Έλα να με χαιρετήσεις πριν φύγεις, ναι; *

- ...μα το έκανα ήδη αυτό αγαπημένε μου...

εξαφανίστηκες με έναν απαλό θόρυβο, σαν το θρόισμα ενός φύλλου / ή σαν τη σταγόνα που σκάει σε μια λίμνη νερό / έμεινα μόνος στο δωμάτιό μου και θυμήθηκα τις πρώτες μου συναντήσεις μαζί σου / θυμήθηκα τις φορές που έμεινες ή εκείνες που ήρθες και έφυγες /

ξέρεις κάτι; / δεν θα μου λείψει η παρέα σου γιατί οι επισκέψεις σου ήταν πάντα απρόβλεπτες / δεν στεναχωριέμαι γιατί μαζί σου πέρασα όμορφα και έμαθα να στηρίζομαι περισσότερο στα πόδια μου

αυτή η ιστορία είναι δική μας

χωρίς να το καταλάβω έκανα πέρα δώθε το δωμάτιο για ώρα / με σταμάτησε απότομα ένας γδούπος στο κεφάλι μου και ο θόρυβος ενός μεταλλικού αντικειμένου που έπεσε στο πάτωμα

- Για δες..! αυτή είναι τελικά η σκοτεινή πλευρά του "πλανήτη" μας; *

{ Fears }

Έχω πολλούς / συχνά προσπαθώ να τους περιορίσω / μα με κυριεύουν

φοβάμαι το μετά - ανησυχώ για αυτό /
φοβάμαι τον πολύ κόσμο - περιπλανιέμαι ανάμεσα τους αδυνατώντας να τους κοιτάξω στα μάτια /
φοβάμαι το σκοτάδι - ανήμπορος σε ότι δεν βλέπω /
φοβάμαι το φως - με τυφλώνει /
φοβάμαι την αγάπη - τελειώνει άδοξα / καταλήγεις να αγαπιέσαι μοναχός σου..

φοβάμαι εμένα - γιατί οι φόβοι μου είναι όλα αυτά που δεν θέλω να αντιμετωπίσω / όλα όσα εξελίχθηκαν στο πέρας του χρόνου / οι φόβοι μου * που κάθε βράδυ μου κλείνουν το μάτι και με αφήνουν * στην ηρεμία μου

φοβάμαι... το για πάντα

Ερωτευμένος *

Δεν μπορείς να αγαπήσεις κάποιον αν δεν αγαπήσεις πρώτα τον εαυτό σου.

Πες με παρτάκια - εγωκεντρικό και ό,τι άλλο θες *

Είμαι σε καλό δρόμο θα σου απαντήσω *

+ Μου αρέσει όπως είμαι *

Υπάρχει ομορφότερο πράγμα στον κόσμο;

Crescent Mood *

I get kind of dark

Let it go too far

I can be obnoxious at times

But try and see my heart

Cause I need you now

So don't let me down

You're the only thing in this world I would die without

οι μέρες περνούν / ήσυχα / αέναα / μοναχικά

"χειμώνας" / κρύο

αυτό που δεν ξέρεις τι είναι πιο ισχυρό / το κρύο μέσα σου ή αυτό που σου διαπερνάει τα κόκκαλα;

καθόλου ευχάριστο / κανένα νέο / απλά σιωπή

Κάποιος μου πήρε τη σόμπα μου / γαμώ την δι-πολι(τι)κή διαταραχή σας / εγώ είμαι Ήρεμος

που πήγαν τα όνειρα για το αύριο;

η γεμάτη βαλίτσα χάθηκε στο αεροδρόμιο;

- το "καλοκαίρι" έρχεται...

- ποικιλία; *

8 παρά 5 *

- Θυμάμαι είχαμε ραντεβού στις 8. Είχα ξεκινήσει από τις 7 για να μην αργήσω... *

...7 και μισή είμαι εκεί / φορώντας ένα λευκό μπλουζί και τζινς / το χαμόγελο μέχρι τ'αυτιά που τ'ακουστικά το εμποδίζουν / θα περιμένω λίγο, μπορεί να έρθεις και νωρίτερα / να σε δω και παραπάνω :$ / κάνω μια βόλτα στα μαγαζιά / η τσέπη μου όμως άδεια / τι να αγοράσω; / σκέφτομαι δεν χρειάζεται να αγοράσω τίποτα, σε λίγο θα είσαι εδώ / δεν μου χρειάζεται κάτι άλλο / μόνο η παρουσία σου μου αρκεί

- Είχε βγάλει κρύο. Θυμάμαι σου έστειλα μήνυμα... *

..."Ελπίζω να φόρεσες κάτι ζεστό γιατί μας βλέπω να γυρνάμε με κρυοπάγημα :Ρ Είμαι έξω από το ΜΕΤΡΟ. Όταν φτάσεις φώναξε!" / η ώρα παρά τέταρτο / έχω παγώσει / κάνω μια μικρή βόλτα ακόμα μέχρι να έρθεις / περνάω από τις ίδιες ακριβώς βιτρίνες / ανάβω τσιγάρο και κάθομαι σε ένα παγκάκι μαζί με έναν κύριο / παραμιλάει / τον κοιτάζω και τα μάτια του καρφώνουν τα δικά μου / σηκώνομαι απότομα και στηρίζομαι σε ένα πεζούλι παραδίπλα

- Πήγα κοντά στο σταθμό να σε προϋπαντήσω... *

...να είμαι το πρώτο πράγμα που θα δεις / να τρέξεις και να πέσεις στην αγκαλιά μου / έρωτας; / ποιός νοιάζεται; εμένα μ'αρέσει! / 5 λεπτά ακόμα / που μοιάζουν σαν αιώνας... / η ώρα 7:55:47 / το κινητό χτυπάει / μήνυμά σου / θα μου λες πως θα αργήσεις 10 λεπτάκια / ας είναι / διαβάζω "Δεν μπορώ να έρθω. Είμαι στο ΜΕΤΡΟ αλλά επιστρέφω. Συγνώμη!"

- Ήθελα να ανοίξει η γη και να με καταπιεί... *

...σε παίρνω τηλέφωνο αλλά δεν απαντάς / είναι η τελευταία φορά που μιλάμε / μετά θα εξαφανιστείς / απογοήτευση / θυμός / ερωτηματικά / από αυτά που δεν περιμένεις θαυμαστικές απαντήσεις

Ξέρεις πόσα πράγματα υπάρχουν για να μάθεις και να μάθω; *