Φανερός

Θέλω να γυρίσω όλον τον Κόσμο,

Να γνωρίσω διαφορετικούς Ανθρώπους,

Να αντικρίσω το ηλιοβασίλεμα από όλα τα μήκη και πλάτη της Γης,

Να περπατήσω σε δρόμους και μικρά στενά,

Γράφοντας τη δική μου ιστορία,

Μια ιστορία παράλληλη στις ιστορίες των Άλλων..

Σκέψου πως υπάρχει μια κάψουλα του χρόνου και πηγαίνεις πίσω στο παρελθόν. Σε ποια εποχή θα επέλεγες να ζήσεις; Προσωπικά θα επέλεγα την Ελληνιστική Περίοδο, την περίοδο προ των Ρωμαϊκών Χρόνων - που οι τελευταίοι κατά την άποψή μου συνέβαλλαν στην καταστροφή και τη μεταστροφή του Ανθρώπινου Πνεύματος.

Έλα όμως που οι Αρχαίοι Έλληνες μιλούσαν άλλη γλώσσα.. Ναι, άλλη γλώσσα. Τα Νέα Ελληνικά δεν έχουν καμία σχέση με τα Αρχαία και σε αυτό το πλαίσιο το Φανερός του τίτλου θα πρέπει να μεταφραστεί σε Δήλος.

Η Δήλος

Ποια Ρώμη; Για ποια ανοιχτά μουσεία μου μιλάς και για ποιες πόλεις - μουσεία; Στο κέντρο των Κυκλάδων, υπάρχει αυτό το Αρχαίο, πανέμορφο νησί: η Δήλος, μια βραχονησίδα μόλις 5 χιλιομέτρων μήκους και 1300 μέτρων πλάτους, που ήταν στην αρχαιότητα Ιερό νησί επειδή εδώ γεννήθηκε ο Απόλλωνας και η Άρτεμις, δύο από τους πιο σημαντικούς θεούς του Ελληνικού Πανθέου.

Σαν τη ψάχνεις στον χάρτη θα δυσκολευτείς να τη βρεις γιατί είναι τόσο μικρή, σαν κουκκίδα. Κι όμως, σε αυτό το Ιερό νησί υπολογίζεται ότι ζούσαν 30.000 άνθρωποι, όταν την ίδια εποχή η Αθήνα αριθμούσε κάτι λιγότερο από 60.000.. Όταν τη βρεις θα δεις πως οι Κυκλάδες είναι σαν να χορεύουν γύρω της.. Ο λόγος είναι ότι σύμφωνα με τη Μυθολογία, η Δήλος ήταν ένα πλεούμενο νησί το οποίο ακινητοποίησε ο Ποσειδώνας για να μπορέσει η Λητώ να φέρει στη ζωή τους Δίδυμους Θεούς - τον Απόλλωνα, Θεό του Φωτός και την Άρτεμις, Θεά της Σελήνης.

Η Μεσόγειος,

Το σημείο όπου η μυστικιστική Ανατολή και η Δύση της δράσης και της προόδου

Συναντώνται με την Ελλάδα του λόγου, του μέτρου, της αρμονίας,

Τον χώρο που ο νους και η καρδιά συνυπάρχουν αρμονικά,

Που η αγάπη της ζωής και η υποταγή στο πεπρωμένο εξισορροπούνται..

Ένα νησί μουσείο

Το καταλαβαίνεις από τη στιγμή που το καραβάκι πλησιάσει κοντά της. Τους αρχαίους κίονες γλύφουν τα κύματα της θάλασσας και συ ανυπομονείς να πατήσεις το πόδι σου στη Γη και να ρουφήξεις την ενέργειά της. Από τη Μύκονο το εισιτήριο έχει 19€ μετ'επιστροφής και η είσοδος στο μουσείο είναι μόλις 5€.

Τη γύρισα όλη. Περπάτησα μονοπάτια, σκαρφάλωσα βράχια, βρέθηκα στα ψηλότερα σημεία της, μαγεύτηκα από τα χρώματα του Αιγαίου και είδα με τα μάτια μου το μόνο κοινό στοιχείο που έχουμε με τους Αρχαίους Έλληνες: κατοικούμε την ίδια χώρα και κοιτάμε τα ίδια βουνά που καταλήγουν στη θάλασσα..

Η Έρημος

Σήμερα το νησί κατοικείται από μόλις 24 άτομα, 14 φύλακες και 10 εργαζόμενους του χώρου. Η πλειονότητα των κατοίκων της είναι σαύρες, αρνάκια και κατσικάκια που βρίσκονται διάσπαρτα στο νησί για να σου θυμίζουν την άτακτη ερήμωσή της στις αρχές του 1988 όπου το νησί χαρακτηρίστηκε Διατηρητέο και εν συνεχεία Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς το 1990. Η διαμονή στο νησί απαγορεύεται δια ροπάλου, το ίδιο και η κολύμβηση στις πανέμορφες λευκές παραλίες της. Εγώ αψηφώντας τους κανόνες, έβγαλα τα παπούτσια μου και βούτηξα για λίγο τα πόδια μου στο νερό αλλά δε σας προτείνω να πράξετε το ίδιο.

Η Ιστορία

Στο ταξίδι της επιστροφής γνώρισα μια συμπαθέστατη γιαγιούλα. Την κυρία Ζωή, 89 ετών σήμερα μα κοτσονάτη, κάτοικο του νησιού στο παρελθόν και τακτική επισκέπτρια - καθώς έχει λίγα αρνάκια και ένα γαϊδουράκι ακόμα στο νησί. Στην ολιγόλεπτη συζήτησή μας μου είπε ένα μυστικό..

Στη Δήλο υπάρχει πολλή ενέργεια.

Τη νιώθεις σαν πατήσεις το πόδι σου στο λιμάνι.

Τη βλέπεις να στροβιλίζεται γύρω σου στα καλοδιατηρημένα ερείπια.

Οι άνθρωποι της Δήλου ήταν αθάνατοι, όσο έμεναν στη Δήλο δεν πέθαιναν ποτέ.

Κανείς δεν πέθαινε στη Δήλο για αυτό πήγαιναν στη Ρήνεια.

Πήγαιναν στη Ρήνεια για να πεθάνουν..

Απίστευτο;

Ο Πολιτισμός των Ανθρώπων

θα μπορούσα να σου πω 100.000 λόγους,

γιατί είμαι ερωτευμένος με τη ζωή,

με οτιδήποτε περπατάω καθημερινά,

με όλα αυτά που με κάνουν άνθρωπο,

με μια Φαιά εικόνα,

αυτή που κάθε πρωί μας ξυπνάει,

την εικόνα του ουρανού με τα άστρα,

το Φως

Λίγο μετά την Άνω Μερά στη θέση Τηγάνι Μυκόνου βρίσκονται τα παλαιά μεταλλεία. Σήμερα τα κτήρια τους στέκουν ερειπωμένα, να θυμίζουν τη δραστηριότητα του παρελθόντος. Εδώ εξορύχθησαν 3.000.000 τόνοι συμπυκνώματος βαρύτη από το 1908 με την εταιρία "Δεσπόζιτος Ντεπιάν" μέχρι το 1986 με την "ΜΥΚΟΜΠΑΡ" όπου και οι εργασίες σταμάτησαν.

Τα μεταλλεία ξεχωρίζουν στο βραχώδες και ξερό έδαφος της Μυκόνου από χιλιόμετρο. Ένας χωματόδρομος σε οδηγεί στην πόρτα τους όπου κατευθείαν καταλαβαίνεις τα μεγέθη της επιχείρησης. Είναι ένα μικρό χωριό που αποτελείται από 10 κατοικίες και 5 δημόσια κτήρια, ικανό να φιλοξενήσει πάνω από 100 άτομα. Τα κτήρια είναι όλα εγκαταλελειμμένα σήμερα, όμως εύκολα ξεχωρίζεις ποια από αυτά ήταν γραφεία, κατοικίες και καφενεία. Μια εκκλησία στην είσοδο του χωριού φέρει στη βάση της μαρμάρινη επιγραφή με καμιά πενηνταριά ονόματα, είναι τα ονόματα των άτυχων μεταλλωρύχων που αρρώστησαν από τη Χαλίκωση και τα αφεντικά τους - ως είθισται - αποφάσισαν να τους ξεκάνουν, όντας αντιπαραγωγικοί..

Υπάρχει κάτι απόκοσμα μαγευτικό στην ατμόσφαιρα εδώ. Καθώς εξερευνείς τα εσωτερικά των κατοικιών βλέπεις πως κάποιος έχει αφήσει το δικό του αποτύπωμα εδώ πριν από εσένα και μετά από τους πρώτους κατοίκους του χωριού. Η αύρα του και η έμπνευσή του έχουν απλωθεί στους χώρους και έχουν δημιουργήσει ένα έργο τέχνης που άνετα θα μπορούσε κάποιος να δει σε μια γκαλερί. Υπάρχουν χρώματα, λέξεις, αντικείμενα που σε πάνε πίσω στο παρελθόν.. και συ βρίσκεσαι να ρίχνεις κλεφτές ματιές στις ζωές και τα πάθη των ανθρώπων που πέρασαν και άφησαν το στίγμα τους.

όταν χάθηκε ο πολιτισμός των ανθρώπων ήρθε ο πολιτισμός κάποιου άλλου,

κάποιου που άφησε ένα κομμάτι της ψυχής του σε αυτόν τον ερειπωμένο χώρο,

έμπνευση και αντικείμενα που σε φέρνουν πιο κοντά

Σαν αφήνω πίσω μου αυτό το ταξίδι σκέφτομαι..
Τα μεταλλεία είναι ένα από τα πιο ήσυχα και μοναχικά μέρη στη Μύκονο.
Η Μύκονος έχει μεγαλώσει στο πέρασμα των χρόνων και σαν βρίσκεσαι εδώ αισθάνεσαι να είσαι μέσα σε μια μήτρα.
Όλοι θέλουμε τα πράγματα να παραμείνουν ίδια, βολευόμαστε να ζούμε στη δυστυχία γιατί φοβόμαστε την αλλαγή. Φοβόμαστε ότι θα ερειπώσουμε. Προτιμούμε τον πόνο, λες και ο πόνος είναι κάτι καλό..
Κοίταξα γύρω μου το χάος που αφήνει ο πολιτισμός των ανθρώπων και τη προσαρμογή του μέρους αυτού στο φυσικό τοπίο. Ο χρόνος που πέρασε το έχτισε ξανά και του έδωσε μια άλλη υπόσταση.
Στη ζωή θα πρέπει να είμαστε πάντα προετοιμασμένοι για ατελείωτα κύματα αλλαγής.
Μεταμορφώσεις.

Flash Back.

Είμαστε στα μέσα του 2015 και πηγαίνω στο σπίτι που μεγάλωσα /

Έχει προηγηθεί μια συζήτηση με τον άνθρωπό μου - το πότε γνωριστήκαμε και λοιπά.

 

Όταν ήμουν 22 χρονών η ζωή απλωνόταν μπροστά στα πόδια μου μα εγώ φοβόμουν ένα πράγμα /

Να μεγαλώσω /

Το μεγαλώνω εδώ δε σημαίνει ωριμάζω /

Σημαίνει Ξεχνάω τα σημαντικά - τα συναισθήματα.

 

Αποφάσισα λοιπόν να καταγράφω τη ζωή μου, σαν σε ημερολόγιο /

Ένα τετράδιο για κάθε χρόνο που περνούσε, χωρίς επακριβώς ακολουθούμενες ημερομηνίες /

Το κάνω για εμένα και για τους ανθρώπους που περνούν από τη ζωή μου /

Σκέφτομαι πως έτσι μένουν αναλείωτα τα συναισθήματα,

κατανοώ τη δυσκολία των ανθρώπων στη Μνήμη και φοβάμαι απεριόριστα τη Λήθη.

 

Πήρα το τετράδιο του 2012 στα χέρια μου /

Ξεκίνησα να το διαβάζω και πολύ σύντομα οι λέξεις μου άρχισαν να με παρασύρουν σε ένα ταξίδι πίσω στον χρόνο..

Γνώρισα ξανά τον εαυτό μου, μπόρεσα και με είδα έξω από σώμα μου /

Τα τετράδιά μου έχουν ένα σημαντικό κομμάτι του εαυτού μου και της ψυχής μου μέσα τους,

Περιέχουν τη Μνήμη, αυτά που Θέλω να Θυμάμαι.

 

Γιατί για εμένα ήταν, είναι και θα είναι για πάντα σημαντικά.

Ξεκίνησα να διαβάζω τα τετράδιά μου με την ίδια όρεξη που διάβασα το Χάρι Πότερ την πρώτη φορά που έπεσε στα χέρια μου,

Αποφάσισα να αφιερώσω ένα κομμάτι από το τετράδιο του 2015 στο παρελθόν μου.

 

Η Αξία της Μνήμης είναι ανεκτίμητη,

Είτε αυτή έρχεται μέσα από λέξεις είτε μέσα από αντικείμενα που σε πηγαίνουν πίσω στον χρόνο,

Σου Θυμίζουν τα Ευχάριστα /

Αλλά και τα λιγότερο Ευχάριστα /

Ευχαριστώ.

 

Maybe my life hasn't been so chaotic.

It's just the world that is and the only real trap

is getting attached to any of it.

Ruin is a gift. Ruin is the road to transformation.

Elizabeth Gilbert

INTERNET.. yok!

Φαντάζεσαι πως θα ήταν ο κόσμος του αύριο αν το INTERNET βαρούσε shut down σήμερα;

Όχι; Ε, κάποιοι στο cracked.com το φαντάστηκαν!

από το YouTube..

..στο PlayBill

ακατάλληλη στιγμή :Ρ

trolling παντού!

trolling παντού! x2 

ψάχνεσαι;

chat room δεν ήθελες; chat *room* θα πάρεις!

κι αν σε χέσει;

τα θέλω όλα!!!

Το πήρες το μήνυμα;

Όχι; Ξεκόλλα λοιπόν, get a life!
(ναι, το λέω και στον εαυτό μου αυτό, που δεν το πήρα το μήνυμα!)

Capout! Zilch!

8485 μέρες μετά.

..ή απλά 23 ετών. Ναι, τόσο είμαι (μη με ακούς που σου λέω 22 - αρχίζω την "αφαίρεση" από τώρα) και έως σήμερα έχω μια γεμάτη ζωή, θα έλεγα. Είναι όμως κρίμα που συχνά ξεχνάω πράγματα και καταστάσεις - πατάω DELETE και όλα φεύγουν. Καλά και κακά.

Υπόσχομαι αυτή τη φορά να μην ξεχάσω. Όχι σε εσένα, αλλά στον εαυτό μου. Γιατί άμα ξεχνάς είναι δυσκολότερο να μάθεις. (Ποιος είναι ο άλλος και ποιος ο καθρέπτης σου.) Άμα ξεχνάς δεν μπορείς παρά να μένεις χαμένος μέσα σε αναμνήσεις. Παραδίδεσαι στο ίδιο σου το εγώ.

- Τα είχα τελείως διαφορετικά στο μυαλό μου. Όλα. Ακόμα και αυτό το post.

- Τα φανταζόμουν αλλιώς και τελικά αλλιώς μου βγήκαν.

- Τα ήθελα όλα. Τα θέλω ενώ δεν έχω ήδη καταφέρει να θέλω τον εαυτό μου.

  "Πρέπει να έχεις για να μπορείς να δώσεις.."

Έκρηξη ---> από αυτές που δεν θες να βρίσκεσαι κοντά, μη σε πάρουν πάλι τα σκάγια. Σε καταλαβαίνω, αλλά πονάω. Σιωπηλά όπως πάντα - δεν αλλάζω και δεν ζητάω βοήθεια. Όχι, ακόμα.

Spring.

..Αρπάζεις μια κλωστή και παίζεις με τις χρυσόμυγες.

..Βγαίνεις στο μπαλκόνι και βλέπεις τα τριαντάφυλλα που είναι έτοιμα να ανοίξουν.

..Κατεβαίνεις στον κήπο και βλέπεις χρώματα. Τη φύση να χαμογελάει :)

..Βγαίνεις έξω με φίλους - δίχως να σε νοιάζει τι καιρό θα κάνει. Ότι καιρό και να κάνει ξέρεις πως θα περάσεις καλά.

..Ψάχνεσαι, και βρίσκεις τον εαυτό σου.