Του κόσμου οι Άννες..

βρίσκομαι σε ένα σπίτι, γίνεται ένα γεμάτο κόσμο πάρτυ,

δεν είμαι πάνω από 12 χρονών, τα παιδιά γύρω μου, μου είναι άγνωστα,

πηγαίνω στην τουαλέτα και βγαίνοντας βλέπω πως με περιμένει ένα μικρό κορίτσι,

με χαιρετά και με οδηγεί στο δωμάτιό της,

κοιτάζω γύρω μου, ο κόσμος της είναι ροζ,

μια πινακίδα μου αποκαλύπτει το όνομά της: Άννα

ακουμπώ το πόμολο της πόρτας και καθώς κάνω να βγω έξω τη ρωτάω

"Δε θα έρθεις;"

μου γνέφει αρνητικά, ανοίγω την πόρτα που κλείνει αυτόματα πίσω μου, και επιστρέφω στο πάρτι,

"Γιατί δεν έρχεται η αδερφή σου εδώ μαζί μας;" ρωτάω τον οικοδεσπότη

"Η αδελφή μου είναι νεκρή.."

"Μα..μόλις την είδα! Περίμενε έξω από την πόρτα της τουαλέτας. Η Άννα, μπορώ να σου περιγράψω το δωμάτιό της με κάθε λεπτομέρεια!" καθόμαστε κάτω και του λέω τι είδα, εκείνος αρχίζει και κλαίει..

"Το δωμάτιο της Άννας το μετατρέψαμε σε αποθήκη, πριν από περίπου έναν χρόνο.."

_ ____________ _

Κάθομαι στο μπαλκόνι μου και βλέπω τις μικρές και μεγάλες μου πρασινάδες,

τις βλέπω να μεγαλώνουν,
να περνούν την αφασία της ήβης,
να τρελαίνονται,
να αρρωσταίνουν,
μέσα στον κύκλο της ζωής τους, υπάρχει κάτι πολύ σημαντικό,
ο θάνατος.

το σκοτάδι,
το τέλος,
ξαφνικός, αιφνίδιος, τραγικός,

οι μικρές και μεγάλες μου φίλες υπάρχουν για να μου θυμίζουν καθημερινά
ότι εκεί που υπάρχει ο θάνατος / θριαμβεύει η ζωή,
έτσι, ανοίγοντας τα φτερά σου,
ανακαλύπτεις πως ο θάνατος είναι το σημαντικότερο κομμάτι της ζωής,

ένας Φοίνικας σε ταξίδι παντοτινό..