Δύο

«Η μαμά μου δεν ήταν η κλασική μαμά. Έφευγε για δουλειά νωρίς το πρωί, γυρνούσε αργά το μεσημέρι πάντα μέσα στα νεύρα γιατί η δουλειά της την κούραζε πολύ. Προσπαθούσε, ίσως όχι με τους καταλληλότερους τρόπους, να μας μεγαλώσει σωστά εμένα και την αδερφή μου. Ότι πρόβλημα υπήρχε καθόμασταν και το λύναμε. Ή έτσι νομίζαμε. Η συζήτηση θα ξεκινούσε με τους καλύτερους όρους, ο καθένας θα είχε τον χρόνο του να εκφραστεί και να μοιραστεί αυτά που θέλει. Η κατάληξη της συζήτησης όμως θα είχε πάντα ένα κοινό χαρακτήρα. Η μαμά θα βρισκόταν σε στιγμή αμηχανίας, που από τη δική της σκοπιά θα όριζε έναν άνθρωπο αμυνόμενο.. Έκανα τρείς δουλειές για να σας μεγαλώσω.. και φωνές. Πολλές φωνές. Σαν να μας μαλώνει για το έργο που όφειλε να κάνει. Για αυτό που οφείλει κάθε γονιός να κάνει όταν παίρνει τη μεγάλη απόφαση. Να μεγαλώσει τα παιδιά του, με ότι συνέπειες μπορεί να φέρει αυτό στην προσωπική του ζωή. Σήμερα σκεφτόμενος αυτά παραδέχομαι πως δεν είμαστε όλοι φτιαγμένοι για να γίνουμε γονείς. Ακόμα όμως και εάν είμαστε, δε σημαίνει πως ο χρόνος ανάγεται ως ο καλύτερος μας σύμμαχος. Η μαμά μου ήταν ελεύθερο πνεύμα, ήθελε να φύγει από το σπίτι της, ο γάμος ήταν μια επιλογή διαθέσιμη. Η αδερφή μου στην κοιλιά της και πάμε. Μετά από 3 – 4 χρόνια ο κακός της σύμμαχος, ο χρόνος, θα έληγε το συμβόλαιο της με τον πατέρα μου. Ήμουν 2 χρονών και δε θυμάμαι καταστάσεις.

«Είμαι όμως σίγουρος για κάτι. Οι φωνές που άκουσα στο σπίτι μου εκείνη την εποχή είναι ο λόγος που δεν μπορώ τις φωνές σήμερα. Όταν κάποιος φωνάζει ή όταν εγώ φωνάζω όλα σκοτεινιάζουν. Θολώνω.

«Έκανα να δω τον πατέρα μου πολλά χρόνια. Τον έβλεπα μέσα σε πλαίσιο, της μίας ώρας ας πούμε. Για εμένα πατέρας μου ήταν ο θείος μου. Μητέρα μου κυρίως η αδερφή μου, οι γιαγιάδες μου, και λιγότερο η μαμά μου. Η σχέση μου με τους γονείς μου από τότε είναι καλύτερη, μπορώ και τους καταλαβαίνω. Χωρίς να σημαίνει όμως ότι αποδέχομαι το γεγονός ότι έβαλαν τους εγωισμούς τους και το αγεφύρωτο των σχέσεών τους πάνω από εμάς.

...