Τρία

«Σε επαναφέρω. Όπως σου είπα θα πήγαινα Γυμνάσιο. Ήμουν ένα παχουλό παιδάκι. Τις περισσότερες φορές στο Δημοτικό με φώναζαν Αδερφή, όταν βαριόντουσαν θα με φώναζαν χοντρό, ή το παιδί που μιλάει με τα αδέσποτα. Ήμουν ένα μάλλον μοναχικό παιδάκι, χαμένος στον κόσμο μου, περιθωριοποιημένος αλλά πολύ δημοφιλής συνάμα. Μια αντίθεση που ποτέ δεν κατάλαβα. Ήμουν πολύ εξοικειωμένος με τους χαρακτηρισμούς, σε σημείο να μην με ενοχλεί καθόλου. Η αλλαγή ήρθε γρήγορα, από τις πρώτες μέρες στο νέο σχολείο. Δεν άντεχα πλέον να ακούω τους άλλους να με φωνάζουν όπως εκείνοι θέλουν. Δεν άντεχα όμως να κόψω ούτε τη μάσα. Σε κάθε διάλειμμα θα έτρωγα και κάτι, φουσκώνοντας τους λογαριασμούς μου με το κυλικείο του σχολείου. Είχε αλλάξει όμως άρδην η κατάσταση - ενώ παλιά η μαμά θα πλήρωνε τα φαγητά μου πλέον δεν είχε χρόνο για να έρθει στο σχολείο. Το ποσό ανέβαινε, εγώ πεινούσα, το κυλικείο δεν μου έδινε πια να φάω. Έπρεπε να βρω λεφτά και το χαρτζιλίκι της γιαγιάς δεν μου έφτανε καθόλου. Έτσι άρχισα να κάνω ανασκαφές σε κουμπαράδες και σε ξένα πορτοφόλια. Αρχικά της μαμάς μου, μου είχε δώσει την άδεια να παίρνω λεφτά από το πορτοφόλι της. Το ποσό με τον καιρό ανέβαινε. Το πορτοφόλι της μαμάς άδειαζε, οπότε ξεκίνησα με το πορτοφόλι του κυρίου Κάπα. Ήταν σαν να είχα πάρει άδεια για όσα πορτοφόλια υπήρχαν στο σπίτι. Πορτοφόλια που ήταν πάντα γεμάτα να ικανοποιήσουν το στομάχι μου και τις αλόγιστες αγορές μου. 

«Ήταν ένα Game Boy ο λόγος επίσκεψης της μαμάς στο νέο σχολείο. Την ώρα που οι άλλοι έκαναν μαθηματικά εγώ προσπαθούσα να πιάσω ένα Pokemon. Δεν μπορούσα να το πιάσω με τίποτα! Τελικά όμως το τσάκωσα και από τον ενθουσιασμό μου έβγαλα ένα επιφώνημα ικανοποίησης. Λίγο ήξερα ότι η μαθηματικός ήταν πάνω από κεφάλι μου όπου με ένα σάλτο μορτάλε μπαίνει ανάμεσα σε εμένα και το Game Boy μου. Μου το παίρνει πριν προλάβω να κάνω save και το κλείνει. Η συνέχεια με βρίσκει στο γραφείο του διευθυντή να εξηγούμαι για το Pokemon που δεν μπορούσα να πιάσω και για την παρακώλυση του μαθήματος..

...