2 + Εγώ.

- Σας ακούω * λέω, και νιώθω σαν να ξεκινάει κάποια συνάντηση κορυφής.

- Πρόσεχε. Μην κανείς (το ένα) - δεν πρέπει (το άλλο) και πρόσεχε τον εαυτό σου.

- Ναι αλλά άμα βάζεις μην και πρέπει στη ζωή σου πως θα ζεις;

Σηκώνομαι πάνω και κάνω πέρα - δώθε την αίθουσα. Νιώθω τα βλέμματά τους να με διαπερνούν / σαν να περιμένουν ότι θα συμφωνήσω με την μια ή την άλλη / πιστεύουν ότι έτσι μιά από τις 2 θα εξαφανιστεί, και η άλλη θα συνεχίζει να υπάρχει...

- Δεν έχει σημασία αν βάζεις μην και πρέπει. Σημασία έχει να ζεις, και δυστυχώς δεν ζω. Δεν έζησα πότε μου συμφιλιωμένος με αυτά που μου δόθηκαν. *

- Μιλάμε για τον εαυτό μου. Θα σας χρειαστώ και τις 2. *

- Αν έχει σημασία να μπει κάπου ένα μην και ένα πρέπει τότε είναι εδώ: Ας μην ξεχάσουμε τη στιγμή αυτή, πρέπει να συνεχίσουμε! *

Και οι σκιές εξαφανίστηκαν με μιας. Σαν να έφυγαν για να συμφωνήσουν. Έμεινα μόνος μου σε μια αδειανή αίθουσα με μόνη συντροφιά μου, τον Εαυτό μου.

Δεν μου πήρε πολύ χρόνο για να επανέλθω στην πραγματικότητα. Αναρωτιόμουν αν ήταν όλα ένα όνειρο, ή εάν ο χαμένος Μάνος μου έδειξε λάθος δρόμους και φανταστικές εικόνες. Ένας πόνος στο νεφρό μου, μου έσβησε κάθε σκέψη.

Και στη στιγμή αντήχησαν τα λόγια μου. Ας μην ξεχάσουμε τη στιγμή αυτή, πρέπει να συνεχίσουμε! *