Reconciliation.

Τα δύσκολα δεν πέρασαν, αλλά Αγώνας είναι και θα τον Κερδίσω.

Το μόνο που φοβάμαι είναι μη γυρίσεις ξαφνικά, και ό,τι χτίζω το γκρεμίσω...

Συμφωνώ απόλυτα με το παραπάνω. Όμως τα όμορφα λόγια πολλές φορές πρέπει να τροποποιηθούν για να ταιριάξουν με την κατάστασή σου. Δεν φοβάμαι μη γυρίσει κάτι ξαφνικά - δεν πιστεύω πλέον σε θαύματα, πιστεύω όμως σε όνειρα και προσπάθεια - φοβάμαι όμως πως κάτι φεύγει, και πως τις συνέπειες της εξόδου του δεν τις έχω δει ακόμα. Μόνο ψεγάδια. Η αλήθεια μοιάζει τρομακτική, γνωρίζοντας πως θα χρειαστεί να γίνουμε και με αυτό φίλοι. Πόσο θα μου λείψει, άλλο θέμα..

"Θα ήθελα.." Μακάρι να ήξερες, μακάρι να καταλάβαινες.

...Όταν λες λοιπόν "Έλα ρε συ, τι άλλο σκατένιο θα μου συμβεί;", έρχεται κάτι ακόμα να σε ταράξει - με τον δικό του ιδιαίτερο τρόπο. Φοβίες που δεν χτυπούν την πόρτα σου, αλλά την πόρτα αγαπημένων συγγενικών προσώπων. Σκέφτεσαι, πόσο όμορφα θα ήταν να έχεις πει ένα "Σ'αγαπώ" όταν κάποιοι μπορούσαν ακόμα να σε ακούσουν - πριν χαθούν στο δικό τους κόσμο. Πριν σε αφήσουν μόνο, ψελλίζοντας λέξεις που - ούτε καν εσύ - δεν καταλαβαίνεις. Πόσο πιο όμορφα θα ήταν τα πράγματα αν ότι ένιωθες το έλεγες - μακριά από εγωισμούς, φοβίες και καθωσπρεπισμούς.

Ο απόηχος μίας ημέρας που σκοπό είχε να με ηρεμήσει, να με μάθει κάτι καινούριο για τον εαυτό μου..

Στον απόηχο ενός απογεύματος που άκουσα τα πράγματα που περίμενα, αλλά δεν ήθελα να ακούσω.

Ξέσπασε! Ηρέμησε.. Reconciliate.