Μνήμη

θυμάμαι σα χθες εκείνο το βράδυ, ήμουν 8 χρονών

έπεσα για ύπνο, ονειρεύτηκα

είμαι μόνος στο σκοτάδι, θυμίζει το κενό του εσωτερικού της ντουλάπας μου

φωνές, μια γλώσσα που δεν καταλαβαίνω

μια εικόνα με τρομάζει, ουρλιάζω

με ξυπνάει η μαμά μου, Μάνο είσαι καλά;

έχω σκίσει τα σεντόνια μου, προσπαθώντας να μείνω πάνω στο κρεβάτι μου

μαμά, είδα τον διάολο..

περνούν τα χρόνια, η μνήμη ξεφτίζει

είμαι ξαπλωμένος στο κρεβάτι μου, διαβάζω το αγαπημένο μου περιοδικό

κοιτάζω μια αφίσα στον τοίχο απέναντί μου, το δωμάτιο σκοτεινιάζει

το μέρος γνώριμο, θυμάμαι

είμαι όρθιος; δε βλέπω τα πόδια μου

βλέπω σανίδες, σαν ράγες τρένου

κάτι έρχεται προς το μέρος μου. μια γριά

έρχεται κοντά, ο χρυσός της κυνόδοντας μου κινεί το ενδιαφέρον

μου μιλάει, μια γλώσσα που δεν καταλαβαίνω

η φωνή της αντιλαλεί στο κενό, πολλαπλασιάζεται

τρομάζω, είναι πολύ κοντά

τι θέλεις, τι κάνω εδώ;

φωνάζει, τη στέλνω στο διάολο

με σπρώχνει, πέφτω στο κρεβάτι μου

3 χαρακιές στον αριστερό μου πήχη, είμαι 12 χρονών

Καθαρά Δευτέρα, Κιάτο

μια εγκαταλειμμένη βιοτεχνία, στον αγρό με την οικογένεια

άνοιξη, μέρος γεμάτο με λουλούδια

απομακρύνομαι, πάω να τα μαζέψω

γεια σου, τι κάνεις;

μαζεύω λουλ.. κοιτάζω επάνω

ο χρυσός κυνόδοντας λαμπυρίζει στον ήλιο, η γριά

την επεξεργάζομαι, με καταλαβαίνει

αυτά να τα δώσεις στη μαμά σου, μου δίνει ένα μπουκέτο λουλούδια

σηκώνομαι τρομαγμένος, πάω στη μαμά

της δίνω τα λουλούδια, της λέω για τη γριά

ποια γριά; τον χειμώνα αρρωσταίνω

περνούν τα χρόνια, ξεχνάω

ο δρόμος με βγάζει στην Ιρλανδία, Χριστούγεννα

μένω στο Coolock, μια όμορφη περιοχή στο βορειοδυτικό Δουβλίνο

31 Δεκεμβρίου 2007, έχει ωραίο καιρό και πάμε στο πάρκο δίπλα στο εμπορικό

ένα άγαλμα με δύο χορευτές γύρω από μια λίμνη, μαθαίνω την ιστορία του

το StarDust και η φωτιά του, 48 άνθρωποι

η θεία του φίλου μου πέθανε στο Club, τα δάκρυά μου γίνονται ένα με τη λίμνη

το ίδιο βράδυ βγαίνουμε για Πρωτοχρονιά, στο George

είμαστε στους VIP, ανάμεσα σε 2 μπαρ κάτω από τη σκηνή

countdown, βιντεοσκοπώ με το κινητό μου

αλλάζει η χρονιά, σπίθες παντού - πυροτεχνήματα

το δέντρο γύρω από τη σκάλα παίρνει φωτιά, ο προτζέκτορας φλέγεται και πέφτει στη σκηνή

φωτιά, φωνές

χάνω τους φίλους μου και ψάχνω έξοδο

πηδάω πάνω από το μπαρ, κάποιος έχει γλιστρήσει και το κεφάλι του είναι μέσα στα μπουκάλια

βγαίνω έξω, είμαι με κοντομάνικο και κάνει φοβερό κρύο

κάγκελα, φωτιά και σειρήνες

θυμάμαι

Βάκχες, είμαι 24

η Νέρισσα με πλησιάζει, μου λέει δώσε μου το χέρι σου

έχουμε ξαναβρεθεί εμείς σε προηγούμενη ζωή, Ιρλανδία

με μαθαίνει τον τρόπο να μιλάω με τους άλλους, μου μαθαίνει τα πεδία

μου μαθαίνει πως να φεύγω από το σώμα μου, γνωρίζει τον άγγελό μου

δυσκολεύομαι να την πιστέψω, το ίδιο βράδυ δοκιμάζω

οι φωνές μου μιλούν, είναι γύρω μου

ακούω την αδερφή μου να φωνάζει και επιστρέφω, παιχνίδια του μυαλού

κοιμάμαι, το επόμενο βράδυ προσπαθώ πάλι

η γριά με τον χρυσό κυνόδοντα, μιλάμε την ίδια γλώσσα πια

καταλαβαίνω, κάνω ερωτήσεις

μου απαντάει, στα 28
είμαι 28, περιμένω