12.3.13

Εφτά

«Χτυπάς τα πόδια και την πλάτη, όταν δεν μπορείς να χτυπήσεις το κεφάλι. Ο κύριος Κάπα είχε δύο παιδιά. Ένα κορίτσι και ένα αγόρι. Το κορίτσι γύρω στα 8, το αγόρι στα 2. Πολύ καλά παιδιά που στο παρελθόν κάναμε παρέα, διαβάζαμε βιβλία μαζί και περνούσαμε όμορφα. Δεν ήθελα όμως να έρχονται στο σπίτι μου πια και να μοιράζομαι το δωμάτιό μου. Ερχόντουσαν και εγώ κοιτούσα πώς να φύγω, να πάω έξω έστω για μια βόλτα. Όταν μπορούσα έφευγα για το σπίτι της γιαγιάς μου. Τις φορές που έμενα μαζί τους, θα τους έκανα τη ζωή δύσκολη. Δεν ήμουν πια το παιδί που έκανε παρέα μαζί τους. Ήμουν μεγαλύτερος και μπορούσα να τα καλουπώσω και να τα χρησιμοποιήσω. Το "μίσος" μου για τον πατέρα τους είχε υπερκεράσει ότι καλό ένιωθα για τα δυό τους. Δεν ήταν ευχάριστος ο χρόνος που περνούσα μαζί τους και έπρεπε να το καταλάβουν. 

«Με τον ερχομό του νέου χρόνου τα πράγματα είχαν αλλάξει προς το καλύτερο. Αντί να κάνω τα γυμνάσια στο σπίτι, πήγαινα σε μια σχολή καράτε που πολύ μου άρεσε. Στο σχολείο τα πήγαινα καλύτερα, αν και δεν είχα αποφύγει την απειλή της μετεξέτασης. Οι βαθμοί του Μαρτίου έγιναν η αφορμή ενός νέου πιο δύσκολου κύκλου επεισοδίων στο σπίτι. Ήταν η πρώτη φορά που κάποιος με χτύπησε και η στιγμή που η αδερφή μου έφυγε από το σπίτι μετά από έναν τσακωμό με τον κύριο Κάπα. Η κατάσταση δυσκόλεψε και άλλο. Με σταμάτησαν από το καράτε που τόσο μου άρεσε, οι βίαιες στιγμές καθώς και οι παραβιάσεις του χώρου του δωματίου μου προς ανακάλυψη παράνομων – κατά την άποψη της μαμάς μου και του κυρίου Κάπα – αντικειμένων, έγιναν σχεδόν καθημερινό φαινόμενο. 

«Η δυσαρέσκειά μου σε αυτά ήταν πλέον έκδηλη. Στο σχολείο τα πήγαινα πολύ χειρότερα, οι σχέσεις μου με τους γύρω μου ανύπαρκτες, η υγεία μου καταστροφική και η προστασία από τους ανθρώπους που έπρεπε να με προστατεύσουν άφαντη. Αποδέκτες της δυσαρέσκειάς μου, πέρα από τον εαυτό μου, ήταν πάλι τα παιδιά του κυρίου Κάπα. Σήμερα, σκεφτόμενος τις αντιδράσεις μου δεν είμαι καθόλου περήφανος. Οι εναλλακτικές που έχω σήμερα ήταν τότε άγνωστες. Σκέφτομαι ότι θα μπορούσα να φύγω από το σπίτι.. Θα μπορούσα να κάνω ένα σωρό διαφορετικά πράγματα αλλά δεν τα επέλεξα, γιατί δεν τα ήξερα. Δεν τα έβλεπα.

...

1 σχόλιο:

  1. ΛΑΘΗ, ΛΑΘΗ, ΛΑΘΗ...
    ΜΙΑ ΣΥΓΝΩΜΜΗ ΑΡΚΕΙ; ΣΒΗΝΕΙ ΤΑ ΛΑΘΗ ΤΟΥ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΟΣ; ΟΧΙ, ΠΟΤΕ! ΤΑ ΛΑΘΗ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙ Κ ΜΑΣ ΠΟΝΑΝΕ. ΜΙΑ ΑΓΚΑΛΙΑ, ΕΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΟ, ΕΝΑ Σ'ΑΓΑΠΩ ΓΛΥΚΑΙΝΕΙ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΑΣ;
    ΑΡΑΓΕ ΜΙΑ ΣΥΓΝΩΜΜΗ, ΑΡΚΕΙ;

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...