1.8.11

Τσιγάρο.

..περιπλανώμενο.
Αν μπορούσα να χαρακτηρίσω κάπως τη ζωή μου μέχρι τώρα, αυτό θα ήταν. Είτε σου αρέσει η μυρωδιά του, είτε όχι, το κανείς το ρημάδι και ας πάει στο διάτανο..
Κοιτάω ψηλά - βλέπω τον καπνό που βγαίνει από τα μέσα μου να ταξιδεύει, και κάπου εκεί βρίσκομαι να ταξιδεύω μαζί του.
Περνάω πάνω από φουρτουνιασμένες θάλασσες, ξερά νησιά και ναυάγια που δεν θα γνωρίσουμε πότε.
Ακούω σιωπηλές φωνές ονείρων που χάθηκαν ή έμειναν ανολοκλήρωτα - σαν τους χάνους που χάσκουν για κάτι παραπάνω..
Συνεχίζω το ταξίδι μου και φτάνω στην Αθήνα, για να δω αγαπημένα πρόσωπα, να τους πω κάτι τελευταίο πριν με "πάρει ο αέρας".
Κοντά στο αεροδρόμιο - και ενώ κοιτάζω αεροπλάνα έτοιμα για "ταξίδια" με προορισμό το άγνωστο - ακούω τη φωνή σου. Μακρινή και ισχνή όπως ήταν πάντα. Τρεμάμενη, φοβούμενη μη πέσει πάνω σε τοίχους που έχτισα και για τους δυό μας.
Μου ψιθυρίζεις "Αντίο" και κάπου εκεί χάνεσαι και πάλι, όπως ο αέρας σκορπίζει τη "σκόνη" σου, σαν ταξιδεύει ο καπνός απ'το Τσιγάρο.

1 σχόλιο:

  1. Σίγουρα βρίσκω τον εαυτό μου μέσα σε αυτό το κείμενο,το ποίημα,μέσα σε αυτές τις λέξεις.Και όχι μόνο."Τα τείχη,το αντίο" είναι μάλλον κάποιες από τις λέξεις που θα κρατήσω.Πόσο εύκολη η φυγή...πόσο εύκολη αντίθετα από την αγάπη.Τρέμεις να απαρνηθείς το εγώ σου,φεύγεις,χάνεσαι.Και όσον αφορά στα τείχη......όλο και μεγαλωνουν,είτε τα φτιάχνεις εσύ,είτε στα φτιάχνουν άλλοι.Να σαι καλά συνάδελφε.Ευχαριστώ.Με εκτίμηση,Φαύλη Νύξ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...