Κυριακή.

Με πήρε η μαμά να μου θυμίσει το ραντεβού μας.

- Πέρασαν 40 μέρες. Είναι το μνημόσυνο.

Μέσα μου, δεν ήθελα να έρθει ποτέ αυτό το τηλέφωνο. Εν μέρει είχα "ξεχάσει" ότι είχε φύγει. Ήθελα να πάω σπίτι της και να είναι ακόμα εκεί, όπως βλέπω το σπίτι στα όνειρά μου. Γεμάτο ζωή, απόκοσμη αλλά υπαρκτή.

Βρέθηκα πάλι εκεί και δεν το είπα σε κανέναν. Θα σου φανεί παράξενο αλλά άκουσα φωνές. Ο χώρος ήταν γεμάτος πέπλα - πίσω από αυτά βλέπω τον εαυτό μου να τρώει κρυφά σοκολατάκια, και να της δίνει τα περιτυλίγματα για να τα κρύψει από τη μαμά. Στα δεξιά μου στέκεται ένας κύβος με νερό που έπαιζα μικρός, ανακλώντας φως. Έλαμπε όπως έλαμπε όταν ήμουν μικρός, που φανταζόμουν ότι μέσα σε αυτόν έκανα Wind Serfing. Ένιωσα το σπίτι να με αγκαλιάζει, μέχρι που με ξύπνησε η ανασφάλειά μου και έφυγα τρέχοντας..

Η αίσθηση είναι πάντα η ίδια και στη σφαίρα των ονείρων μου και στο ρεαλισμό της πραγματικότητας. Ένα σπίτι με ψυχή που ζει ακόμα. Γεμάτο εικόνες πίσω από πέπλα, σκέψεις που έχασαν το δρόμο τους και κλειδωμένους στον κύβο μου ανθρώπους.