Είμαι στο μπαλκόνι και βλέπω τα σκιουράκια μου. Μαζεύουν τροφή για τον Χειμώνα - λες και δεν θα τους βάζω στο πιατάκι τους. Σκέφτομαι ότι ακόμα και μέσα στο κλουβάκι τους, το ένστικτο της επιβίωσης τα ωθεί να κάνουν το συνηθισμένο που στα μάτια μου μοιάζει ασυνήθιστο.
Βλέπω τα λουλούδια μου να ανθίζουν και πάλι, στην αρχή του Φθινοπώρου και αναρωτιέμαι που πήγαν οι εποχές - που πήγαινα στον κήπο των παππούδων και έπαιζα με το σκυλί.
Αναθεωρώ.
Δεν μάζεψα τροφή για τον Χειμώνα. Οι εποχές έχουν μείνει κολλημένες. Το Καλοκαίρι αργεί να έρθει ένα χρόνο και εδώ έχουμε ακόμα Χειμώνα.
Δεν περιμένω κάτι μεγάλο ή κάτι τρανό. Περιμένω ένα τηλέφωνο να γεμίσει τις μπαταρίες μου. Περιμένω ένα πρωινό στην θάλασσα - εκεί στη Σαρωνίδα. Περιμένω το επόμενο φεγγάρι. Αυτό δεν μπορούσα να το κοιτάξω στα μάτια..
Και να, ένα σακί με λεφτά των καλικαντζάρων στην άκρη του Ουράνιου Τόξου.
Ο Χειμέριος Ύπνος για άλλους αρχίζει και για άλλους τελειώνει.
Η αλλαγή έρχεται.
η αλλαγή έρχεται και αυτός είναι ο σκοπός της. να μεταβάλει τις μέχρι τώρα στάσιμες καταστάσεις. Σου εύχομαι η δικές σου αλλαγές να είναι πάντα ένα βήμα προς κάτι καλύτερο :) :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο βήμα προς το καλύτερο είναι το τελικό ζητούμενο, και δυστυχώς ή ευτυχώς είναι κάτι που το καταλαβαίνουμε πολύ αργότερα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάθε αλλαγή και δύσκολη - είτε μας την επιβάλλουν (βλέπε δική σου ανάρτηση), είτε είναι επιλογή μας.
Το έδαφος να είναι εύφορο και βλέπεις, μελλοντικά.
Σε φιλώ γλυκά <3