Σ.

Ήρθες και περπατήσαμε μαζί. Πήγαμε σε ένα νοσοκομείο που βρισκόταν κάποιος αγαπημένος μας άνθρωπος, για να τον δούμε. Χωρίς πρόσωπο, μόνο εσύ και εγώ. Κάποιος περίμενε εκεί, ένας δικός σου φίλος και πήγαμε όλοι μαζί σε ένα παιχνιδάδικο που ήταν εκεί κοντά. Σε κοιτούσα να παίζεις και έβλεπα πάλι το παιδί που είχα κοντά μου, με το χαμόγελο που σου φώτιζε όλο το πρόσωπο. Γυρίσαμε πίσω στο νοσοκομείο για να δούμε τη θεία μου - τη Μ. - να κάθεται. Την χαιρετήσαμε και εκείνη μας χαμογέλασε. "Δεν είναι καλά" μας είπε "θα φύγει σύντομα". Ένιωσα τον κόσμο να χάνεται, με ξύπνησε όμως η διαπίστωση της Μ. "Τον φίλησες στο στόμα;" είπε στον φίλο σου. Έγνεψες ναι και ξεκινήσατε να φύγετε. Εσύ, αυτός και εγώ πίσω, χαμένος στον κόσμο μου.

Με επισκέφτηκες πάλι στα όνειρα μου. Χάρηκα πολύ όταν σε είδα. Με επισκέπτεσαι συχνά, υπάρχεις αλλά με τρομάζει που δεν μπορώ να ξέρω αν είσαι καλά, αν οι άνθρωποι που αγαπάς είναι γύρω σου.. Παλιά σου είχα πει πως ο έρωτας φεύγει, πως θα σε ξεπεράσω σε 1 με 2 μήνες μετά την έξοδο. Πόσο λάθος ήμουν, δεν έφυγες ποτέ. Όχι δεν είμαι ερωτευμένος μαζί σου, όμως αγαπώ ακόμα - και δεν μπορώ να καταπιώ αυτά που νιώθω για εσένα. Ζωντανέ, όμορφε άνθρωπε.

Μια ισόβια κόκκινη κηλίδα στην άβυσσο της σκέψης μου.

Ένα παιδί που περπατούσε - και ελπίζω να το κάνει ακόμα - με τα χέρια.

Μη φύγεις. Μη χαθείς.

Βιαστικά γραμμένο, με λέξεις που σημαίνουν πολλά περισσότερα από αυτά που το μυαλό θέλει να καταλάβει. Όταν ένα γράμμα παραπέμπει σε περισσότερες από μια λέξη, ανάλογα με τη θέαση, την έννοια που θέλεις να του δώσεις.