Slightly.

Περνούν τα πράγματα από μπροστά σου σαν να είσαι μέσα σε τρενάκι ταχύτητας.

Εχθές βγήκα για μπύρες - ήταν γαμάτα, απλά - και μετά γνώρισα κόσμο και κοσμάκη. Ένα παιδί που μου θύμισε τον παλιό, υπερβολικό Μάνο - και με τρόμαξε, ευτυχώς που δεν είμαι έτσι ακόμα, θέλω να ελπίζω. Ένα γαμάτο ζευγαράκι παιδιών επίσης, τον Βαγγέλη και την Χριστίνα - Χρυσαλία. Κάτι από τα 2 δεν θυμάμαι. Έκανα και κάτι τρελό, ναι τρελό. Έχασαν το λεωφορείο τους - το 750 πρέπει να ήταν (έχω βρεθεί και εγώ στην *ευχάριστη* θέση να το χάσω) - και προσφέρθηκα να τους πάω. Αμέ, αμέ. Γαμάτα τυπάκια. Το κοριτσάκι θα πάρει μπρος - το αγοράκι απλά απίστευτο, δεν υπήρχε ο τυπάκος - ΑΝΥΠΟΜΟΝΏ ΝΑ ΓΥΡΊΣΩ ΝΑ ΤΟΝ ΔΩ ΣΕ ΈΝΑ FREE DAY :)

Σήμερις, τίποτα το ιδιαίτερο. Ήμουν μπροστά σε μια τηλεόραση - σαν τον χάνο - και σκεφτόμουν τι θα κάνω - τι πρέπει να μαζέψω αύριο - που είναι ο άνθρωπος μου... Αυτά.

Το τελευταίο έχει θα έλεγα τη μεγαλύτερη σημασία, γιατί τον έχασα. Είναι σαν τα κλειδιά που τα έχεις στην τσέπη σου και τα χάνεις. Ναι, έτσι ακριβώς.

Θα βρω τον δρόμο μου, με ή χωρίς τα παλιοκλειδιά μου.

Χέσε μας, Mr Right Guy. Τα κουβαδάκια σας και σε άλλη παραλία... Έτσι γιατί - σχεδόν - όλοι κρύβουμε ένα μικρό παιδί μέσα μας.. Πάρτο χαμπάρι, έχει τα καλά του, έχει και τα κακά του.

Φιλιά. Αγαπώ σας.

..Έτσι, επειδή γουστάρω. Πολύ. Χιχι.